وزیر ورزش استیضاح می‌شود یا خودش می‌رود؟

حالا درست یک سال و سه ماه از وزارت دونده اسبق ایران در ورزش کشور گذشته و زمزمه‌های کنار گذاشتن او به گوش می‌رسد. یازده روز پیش و در آستانه اعزام تیم‌ملی فوتبال به بازی‌های جام‌جهانی ۲۰۲۲ قطر خبر رسید، نمایندگان مجلس، دنبال جمع کردن امضا برای استیضاح حمید سجادی هستند. این که چرا مجلسی‌ها در این برهه از زمان که تیم ملی فوتبال درگیر چنین رویداد مهمی است، دست به چنین اقدامی زده‌اند، قدری سوال برانگیز است. اهالی این حوزه به خوبی می‌دانند سجادی به رغم ورزشی بودنش نتوانسته قدمی جدی برای ورزش بردارد و از روز‌های ابتدای کارش در وزارتخانه مدام مورد نقد کارشناسان قرار گرفته است. سوال اینجاست چرا نمایندگان مجلس زودتر از این‌ها به فکر استیضاح او نیفتادند. مثلا زمانی که تیم‌های استقلال و پرسپولیس از جام باشگاه‌های آسیا حذف شدند یا وقتی که انتخابات ریاست فدراسیون با کاندیداتوری جنجالی مهدی تاج برگزار شد.

از قرار ماجرای استیضاح سجادی، پیچیده‌تر از اینهاست و به اتفاقات اخیر مربوط است. ورزش ایران طی دو ماه گذشته کم با حاشیه همراه نبوده است. حضور بدون پوشش برخی از بانوان ورزشکار در رقابت‌های داخلی و خارجی و به تازگی ماجرای پناهنده شدن رئیس فدراسیون بوکس در اسپانیا، به خودی خود کافی است تا عملکرد سجادی زیر سوال برود. وزارت ورزش در مورد زنانی که حجاب‌شان در رقابت‌های برون مرزی سنگنوردی و اسکیت و لیگ تیروکمان کشور جنجالی بود، بیانیه داد و این حرکت را تقبیح کرد. حتی در این مورد گفته شد حراست وزارتخانه از این نفرات تعهد گرفته تا از این پس در چارچوب قوانین در مسابقات حاضر شوند.
واکنش وزارت ورزش، اما در مورد پناهنده شدن حسین ثوری، رئیس فدراسیون بوکس در مقایسه با موارد قبلی کاملا متفاوت بوده است. به نوعی که بعد از گذشت چند روز از این داستان موضعی نداشته است. مهم‌تر از همه این که شخص اول ورزش کشور یعنی حمید سجادی هم کاملا در سکوت بوده و کوچکترین اظهارنظری در این باره نکرده است.

بحث پناهندگی طی یک دهه گذشته با ورزش ایران عجین بوده و بدون تردید یکی از معضلات اصلی این عرصه بوده است. در این سال‌ها به وضوح دیده شده که ورزشکاران و مربیان زیادی به دلیل فضای نامناسب حاکم که عمدتا در مشکلات معیشتی خلاصه می‌شود، از کشور مهاجرت کرده‌اند. اما در مورد مدیران ارشد کشور، این برای نخستین بار در تاریخ ورزش ایران است که رئیس یک فدراسیون اقدام به پناهندگی و مهاجرت می‌کند. رئیسی که برای تصدی فدراسیون باید از فیلتر‌ها و نهاد‌های نظارتی گوناگونی عبور کند.

تا پیش از این در خصوص پناهنده شدن ورزشکاران، نگاه‌های پرسشگرانه در اولین مرحله به سمت فدراسیون مربوطه می‌رفت و مدیران رشته مربوطه با گرفتن وثیقه و چک، به نوعی باعث بازگشت آن‌ها را به کشور تضمین می‌کردند. در مورد پناهندگی غیرمنتظره رئیس فدراسیون بوکس، اما همه نگاه‌ها متوجه شخص وزیر و نهاد‌های حراستی وابسته به این مجموعه است.

حالا در این شرایط که پناهندگی ثوری بازتاب زیادی را در رسانه‌های بین‌المللی داشته است، حمید سجادی سکوت کرده و برای دیدن بازی‌های تیم‌ملی فوتبال در جام‌جهانی به قطر سفر کرده است.

مطمئنا سجادی بعد از این که از قطر برگردد مورد پرسش و پاسخ قرار خواهد گرفت و باید دید چه دفاعی در برابر این حرکت نامتعارف و هنجارشکنانه رییس فدراسیون بوکس دارد. مهاجرت ثوری در شرایطی است که به جز او دو عضو تیم ملی بوکس جوانان هم از اسپانیا برنگشتند و همراه او اعلام پناهندگی کرده اند. جالب‌تر این که گفته می‌شود ثوری با به جا گذاشتن بدهی میلیاردی فدراسیون بوکس را ترک کرده است!

به هر شکل آن طور که از شواهد امر پیداست حمید سجادی دیگر شانس زیادی برای ادامه حضور در وزارت ورزش ندارد. برخی از منابع نزدیک به این وزارتخانه حتی می‌گویند، کار سجادی به استیضاح نمی‌کشد و او بعد از بازگشت از قطر شخصا نسبت به نوشتن استعفایش اقدام می‌کند.

انتصاب‌های سوال‌برانگیز سجادی

حمید سجادی، قهرمان سابق دوی نیمه استقامت و استقامت ایران، اولین فرد ورزشی تاریخ سیاست ایران است که به عنوان وزیر ورزش انتخاب شده است. او یکی از بهترین‌های حال حاضر خود بوده که هنوز رکوردهایش در دو‌های ۵۰۰۰ متر و ۱۰ هزار متر دست‌نخورده باقی مانده و تا به امروز دونده‌ای موفق به شکستن آن نشده است! همه این افتخارات، اما دلیلی نیست که مرد رکورد‌های دهه ۶۰ را صرفا فردی ورزشی بدانیم. او گر‌چه بعد از خداحافظی از تیم‌ملی دوومیدانی با ورود به عرصه درس و دانشگاه از ورزش جدا نشد، اما رفته‌رفته در قالب تشکل‌های مختلف، فعالیت‌های سیاسی را هم یاد گرفت. گرایش‌های سیاسی قهرمان اسبق دوومیدانی آسیا موجب شد تا او مهم‌ترین پست ورزشی خود را در دوره ریاست محمود احمدی‌نژاد در دولت دهم بگیرد و معاون رئیس‌جمهور در سازمان منحل‌شده تربیت‌بدنی شود. یکی از انتقاد‌های زیادی که جامعه ورزش به وزارت او دارند، انتصاب‌هایش است. او در حالی معاونت‌ها و سایر بخش‌های مدیریتی این مجموعه را جابه‌جا کرده که جدا از سوابق اندک مدیریتی افراد، هیچ‌کدام ورزشی نیستند و به عبارتی واضح‌تر سیاسیونی هستند که گفته می‌شود از بیرون به او تحمیل شده‌اند.

روزنامه جام جم