در جام بمان

ایران و آمریکا دوباره در جام‌جهانی به هم خوردند. تکرار بازی قرن این بار در دوحه اما برای من مثل خیلی‌های دیگر، شیرین‌تر از اتفاقات بازی امشب، فکر کردن به بازی با هلند است. نه آن‌قدر بلند پروازانه که در ذهن‌مان به انتقام شکست 1978 فکر کنیم، اما آنچه آدرنالین خون را بالا می‌برد همین است که تیم ملی کشورمان را در مصاف با لاله‌های نارنجی در مرحله یک هشتم نهایی جام‌جهانی ببینیم. هلندی‌ها امروز به مصاف قطر می‌روند و یک برد آسان آنها را در گروه A صدرنشین می‌کند. با این پیش فرض که انگلیس،  ولز را می‌برد و در گروه ما اول می‌شود، برد ما مقابل آمریکا یا مساوی در بازی بزرگ امشب، یک حکم را دارد و آن صعود تاریخی تیم ملی به مرحله حذفی جام‌جهانی است. از اینجا به بعدش را می‌توان با یک چای داغ پاییزی و یک بیسکویت نیم چاشت در رویاها نوشت. این‌که ما هم مثل اکوادور، هلند را در وقت‌های قانونی متوقف کنیم و حتی در ضربات پنالتی با حذف این تیم بزرگ، شگفتی ساز شویم. بعد هم احتمالا بخوریم به برنده آرژانتین و دانمارک که دوست داریم آرژانتین باشد. دوباره بازی با مسی و یارانش. تا همین‌جا هم شیرین است. ایران با این تیم، با این سرمربی و با این هواداران پرشور، شایسته این است که مثل کامرون 1990، مثل کرواسی 1998 یا مثل ترکیه 2002 برخی معادلات جام را به نام خودش تغییر دهد و قدم به مراحلی بگذارد که تا به حال نگذاشته. درست شبیه قدم زدن روی ماه برای اولین بار.  

منبع:‌ ضمیمه جام22 روزنامه جام‌جم