چیزهایی که از جام‌جهانی فهمیدیم

یک روزی، یک جایی، یک وقتی از کسی که نمی‌دانیم نامش چه بود و اصلا پیشه‌اش چه، شنیدیم یا احیانا خواندیم که اگر رویا بیش از اندازه طولانی شود به کابوس بیشتر شباهت پیدا می‌کند. حالا هم که کار تیم‌ملی فوتبال ایران در جام‌جهانی تمام شد و جایی در میان 16 تیم صعود‌کننده پیدا نکرد آیا باید بگوییم رویای صعود تمام شد؟ نخیر، در واقع کابوس صعود تمام شد. فوتبال ایران دیگر رویا و کابوس نمی‌خواهد.

کد خبر: ۱۳۸۹۱۵۹

این تیم شایسته بود، می‌توانست برای نخستین‌بار در تاریخ فوتبال ایران به مرحله یک شانزدهم نهایی برسد اما نشد. صعود این بار می‌توانست راحت‌تر از هر زمانی باشد. با آن برد شایسته مقابل ولز و آن بازی درخشان چرا نتوانستیم آمریکا را ببریم؟ پاسخ به این پرسش دغدغه نیست. اکنون باید به این سوالات پاسخ بدهیم که چه چیزهایی از جام‌جهانی یاد گرفتیم؟

1- دفاع نکن، حمله کن: جام‌جهانی جای دفاعی بازی کردن نیست. نسخه‌های کی‌روش برای فوتبال ایران دیگر تمام شد. امیدواریم نفر بعدی یا حتی خودش دیگر این نسخه را نپیچد. آنچه در جام‌جهانی دیدیم سندی بود بر ابطال اندیشه دفاعی در فوتبال. این اندیشه مضر است و هر تیمی را در طولانی مدت از پا می‌اندازد. با دفاع کردن نه می‌توان قهرمان شد، نه حماسه‌آفرینی کرد و نه به یک شانزدهم نهایی جام‌جهانی رسید. تیم ایران نشان داد اگر بخواهد، تیمی سراسر هجومی می‌شود که هر بیننده‌ای از تماشای آن لذت می‌برد.

2- گل زدن به غول‌ها: 2 گل به انگلیس زدیم، تیمی که نه آمریکا به آن گل زد و نه ولز. همسایه کوچک انگلیس یعنی ولز را هم با 2 گل بردیم. این 4 گل نشان می‌دهد توان فوتبال ایران به حدی بالا رفته که می‌تواند فراتر از آسیا گل بزند و ببرد. تیمی که خوب گل می‌زند باید اندیشه‌های بزرگ‌تر هم داشته باشد. دور زمانی بود که گل زدن به تیم‌هایی مثل آلمان، برزیل، پرتغال یا اسپانیا آرزو بود. اکنون می‌دانیم راه دروازه تیم‌های بزرگ را پیدا کرده‌ایم.

3- ستاره نداریم: تیم‌ملی فوتبال ایران ستاره ندارد حتی اگر مهدی طارمی 2 گل به انگلیس زده باشد. ایران در دیدار با ولز به معنای واقعی یک تیم واقعی بود و نشان داد در صورت کار تیمی می‌تواند زیباترین بازی‌ها را به نمایش بگذارد. این تیم اگر مقابل آمریکا هم مانند دیدار با ولز عمل می‌کرد، اکنون جایی در یک شانزدهم داشتیم؛ یعنی رویای بزرگ فوتبال ایرانی.

4- پایان کارلوس: این را هم از جام‌جهانی فهمیدیم در واقع از پایان کار تیم‌ملی فوتبال ایران در رقابت‌های جام‌جهانی قطر. فوتبال ایران دیگر به کارلوس کی‌روش و تفکراتش نیاز ندارد. حالا وقت یک جریان نو است، یک تفکر مدرن و جهانی. دیگر نسخه پوسیده مرد 69 ساله پرتغالی به کار فوتبال ما نمی‌آید. فوتبال ایران دیگر برای دفاع کردن و مساوی کردن به میدان نمی‌آید؛ بلکه می‌آید برای حمله کردن و خلق افتخاری جدید، عصری جدید و آرزوهای جدید.