سید نبودی ببینی

سید نبودی ببینی رسوایی و درماندگی نتانیاهو را که هنوز عربده‌کشی‌هایش تمام نشده بود، صدایش در گلو خفه شد و ناچار از فرار ذلیلانه به سوراخ گردید تا از لهیب ساروخ‌های ایرانی در امان بماند.

سید نبودی ببینی چطور ده‌ها میلیارد دلار سرمایه‌گذاری آمریکا و اروپا و صهیونیست‌ها برای برپایی گنبد آهنین به باد فنا رفت و همه دنیا ناکارآمد بودن آن را در برابر موشک‌های ایرانی به چشم دیدند.

سید نبودی ببینی آن همه دبدبه و کبکه و هیمنه پوشالی رژیم صهیونیستی و حامیانش چگونه در هم شکست و مات و مبهوت به نظاره شعله‌های آتشی نشستند که از آسمان بر سرشان فرو می‌ریخت.

سید نبودی ببینی آن لانه عنکبوت چگونه به لرزه افتاده و دیر نیست بند از بندش پاره گردد و دنیایی از شر وجودش راحت شود. 

سید نبودی ببینی هواپیما‌هایی که ۸۰ تن بمب را برای به شهادت رساندن تو فروریختند، چگونه با آتش موشک‌های ایرانی در هم کوبیده شدند.

سید نبودی ببینی آسمان اسرائیل چقدر روشن شده بود با شراره‌هایی از خشم مقدس ملت ایران که داغ تو را در دل داشت و نفرت خود را از صهیونیست‌ها فریاد می‌کشید.
سید نبودی ببینی جنایتکارانی که در برابر زنان و کودکان بی‌دفاع و بی‌سلاح، قداره کشیده بودند و به صغیر و کبیر رحم نمی‌کردند، چگونه بر خود می‌لرزیدند و از ترس سرانگشت خود را می‌جویدند.

سید نبودی ببینی ستمکارانی که هیچ یک از قواعد انسانی و اخلاقی و قانونی و بین‌المللی را در جنگ رعایت نمی‌کردند و حتی بیشرمانه از بمباران و تخریب بیمارستان‌ها نیز ابایی نداشتند، چطور خوار و ذلیل شده بودند و نفس در سینه‌هاشان حبس شده بود.

سید نبودی ببینی بعد از مدت‌های مدیدی که از کودکان فلسطینی جز صدای آه و ناله و گریه شنیده نمی‌شد، صدای خنده و شادی و هلهله به گوش رسید.

سید نبودی ببینی مردم ایران به خاطر خونخواهی بزرگمردانی، چون تو و هنیه و بلورفروشان، شادی کردند و یاد تو و همرزمانت را گرامی داشتند.

آری، سید نبودی ببینی، جایت خیلی خالی بود.

کاش بودی و می‌دیدی!