در ادبیات بین المللی، سیاست چماق و هویج (Carrot and stick) اشاره دارد به سیاست تنبیه و تشویق برای گرفتن رفتار مطلوب از طرف مقابل و به معنای سیاست تهدید و تحبیب نیز به کار می‌رود.
در واقع سه کشور اروپایی با مشارکت اتحادیه اروپا قصد دارند همان اتهاماتی که با بالا بردن «چماق» علیه ایران مطرح کرده اند، در ژنو هم بصورت نرم همراه با لبخند و با سیاست «هویج» به ایران تفهیم نمایند.
قطعا در اهمیت مذاکرات برای حل مشکلات میان کشور‌ها و حتی مذاکره با اروپا تردیدی نیست، اما در مقطع فعلی یعنی با فاصله چند روز از قطعنامه ضد ایرانی اروپا در شورای حکام، مذاکرات ژنو نه عزتمندانه، نه حکیمانه و نه مصلحت جویانه است.
عزت حکم می‌کرد که بعد از رفتار‌های خصومت آمیز اروپا، مدتی به آن‌ها بی اعتنایی شود؛ حکمت آن بود که بگذاریم بعد از افزایش سانتریفیوژ‌ها در صنعت هسته ای، با دست پُر به این مذاکرات برویم و مصلحت این بود که بعد از عمل متقابل درخصوص تحریم‌های هوایی و دریایی اروپا، مذاکرات را بپذیریم.
نباید انتظار داشت که در مذاکرات ژنو، کشور‌های اروپایی از تمامیت ارضی ایران در قبال جزایر سه گانه حمایت کنند یا تحریم‌های اخیر را لغو و یا از ارائه قطعنامه به شورای حکام ابراز ندامت نمایند.
تاکنون رسم ایران بر این بوده که در مقابل ارعاب، نرمش نشان ندهد؛ جلسه ژنو معنایی جز مرعوب شدن در مقابل فشار‌ها و اتهامات بی اساس اروپا ندارد.
در ماه‌های اخیر اتحادیه اروپا در اعمال دشمنی علیه ملت ایران از آمریکا هم سبقت گرفته و اعمال سیاست عزت، حکمت و مصلحت ایجاب می‌کند که جلسه ژنوبه زمان دیگری موکول شود.
امید که خسروان، صلاح دولت خود را خوب تدبیر کنند.
