ترامپ‌‌؛ آشوب‌سازی‌ با شعار «نخست، آمریکا»

ترامپ در فاصله ۲۰۱۶ تا ۲۰۲۰ با چین، اتحادیه اروپا و حتی ژاپن و کره جنوبی چالش داشت. جنگ تعرفه‌ها با چین و تحت فشار قرار‌دادن شرکای اروپایی برای بالا‌بردن سهم خود در تامین بودجه ناتو، نمونه‌هایی از تلاش ترامپ برای توجه‌دادن دیگران به این مهم بود که واشنگتن نمی‌خواهد یا نمی‌تواند هزینه امنیت اروپا، ژاپن و کره جنوبی را بر دوش بکشد.ترامپ با مروری بر کارنامه خود در دوره نخست ریاست‌جمهوری‌اش و پس از وقفه‌ای چهار ساله اکنون در صدد است اهداف پیدا و پنهان سیاست «نخست، آمریکا» را عملیاتی سازد. علائم چنین رویکردی در موضع‌گیری‌های زود‌هنگام ترامپ قابل رصد است. پیشنهاد خریداری گرینلند با برآشفته‌ساختن دانمارکی‌ها، خلیج آمریکا خواندن خلیج مکزیک و اشاره به این که کانادا، ایالت پنجاه‌و‌یکم آمریکاست نشان می‌دهد ترامپ در دور دوم ورود به کاخ سفید حتی از بیان توسعه‌طلبی نسبت به همسایگان خود ابایی ندارد.زمانی بیسمارک صدراعظم آلمان به‌طعنه گفته بود: «آمریکایی‌ها مردم بسیار خوش‌شانسی هستند. آنها از شمال و جنوب با همسایگان ضعیف و از شرق و غرب با ماهی‌ها همسایه هستند. به‌نظر می‌رسد برخلاف آنچه که بیسمارک گفته بود ترامپ به‌دنبال آشوب‌سازی با تحریک همسایگان و حتی دست‌اندازی به شمال و جنوب آمریکاست. از طرفی، ترامپ علاوه بر آشفته‌سازی روابط با همسایگان سیاست چانه‌زنی و چالش با شرکای نزدیک را نیز دنبال خواهد کرد.
آنگلا مرکل، صدراعظم سابق آلمان در کتاب خاطرات خود به دیدارش با ترامپ در سال ۲۰۱۸ اشاره کرد و آورده است: «ترامپ گفت اتحادیه اروپا از چین بدتر است، فقط از چین کوچک‌تر است. او گفت اتحادیه اروپا تشکیل شده تا از آمریکا بهره‌‌برداری کند.» 
با چنین نگاهی و با توجه به مواضع اخیر ترامپ در‌خصوص ضرورت افزایش حق عضویت دول اروپایی عضو ناتو وحتی عدم دعوت از استارمر نخست وزیرانگلیس، اولاف شولتزصدراعظم آلمان وامانوئل مکرون رئیس‌جمهور فرانسه برای شرکت در مراسم تحلیف،به‌نظر می‌رسدروابط دوسوی آتلانتیک دردوره دوم ریاست‌جمهوری وی پر‌تلاطم‌تر ازدوره نخست ریاست‌جمهوری‌‌اش خواهد بود. چنانچه رفتارشناسی ترامپ را که اعتقادی به برد-برد ندارد و معتقد است فقط یک نفر می‌تواند ببرد و دیگری حتما باید ببازد، معیار و نمود عینی سیاست عملی وی قرار دهیم، تردیدی نیست سیاست‌های خصمانه و سخت‌گیرانه ترامپ علیه چین، روسیه و ایران نیز تشدید خواهد شد، ضمن این‌که روابط آمریکا با ژاپن و کره‌جنوبی و حتی کشورهای دنباله‌روی واشنگتن در خاورمیانه نیز پر‌چالش بوده، در مسیر آرامش پیش نخواهد رفت. در مجموع می‌توان چنین برداشت کرد که چهل‌و‌هفتمین رئیس‌جمهور آمریکا که به‌نوعی باعنوان میراث‌دار ریگانیسم و با تفکری نئومحافظه‌کار بار دیگر مهمان کاخ سفید شده است، برخلاف آنچه که شعار می‌دهد، نه‌تنها پیام‌آور صلح برای جامعه جهانی نیست که با شعار «نخست، آمریکا» و نگاه تاجرمابانه بیشتر به آشوب‌سازی در روابط بین‌الملل دامن خواهد زد.