چرا بسیاری از خانواده‌ها اوتیسم فرزندان خود را پنهان می‌کنند؟

به گزارش جام‌جم‌آنلاین از ایرنا، اوتیسم، یکی از انواع اختلالات رشدی عصبی با علائم روان‌شناختی است که بر رشد طبیعی مغز و در نتیجه مهارت‌های اجتماعی تأثیر می‌گذارد.

آمار‌ها نشان می‌دهد از هر ۱۵۰ تولد در ایران یک کودک گرفتار اوتیسم است و جامعه باید بیش از پیش به نیاز‌های کودکان اوتیسم توجه کند و درباره این اختلال، آگاهی کافی داشته باشد شاید روزی برسد که خانواده‌های نزدیک ما هم فرزندان شان به این بیماری مبتلا شوند.

کودکان دارای این اختلال تا چهار سالگی نمی‌توانند صحبت کنند و نیاز به حمایت و گفتاردرمانی دارد؛ همچنین کودکانی که تماس چشمی ندارند و در رفتارهایشان، حرکات کلیشه‌ای دارند نیز احتمالا مبتلا به اوتیسم هستند.

با وجود آنکه پسران چهار تا پنج برابر بیشتر از دختران به اوتیسم مبتلا می‌شوند، اما طیف اوتیسم در دختران شدیدتر از پسران است؛ بنابراین به حمایت‌های بیشتری نیاز دارند.

در حوزه اوتیسم مشکلات فراوانی وجود دارد که از جمله مهمترین آن این است که بسیاری از خانواده‌ها در انکار به سر می‌برند و اوتیسم داشتن فرزند خود را انکار می‌کنند بابراین برای درمان فرزندشان اقدام نکنند.

بسیاری از والدین دارای فرزندان مبتلا اوتیسم، دنبال روش‌های درمانی نمی‌روند تا فرزند آن‌ها برچسب نخورد؛ این والدین، مداخلات را از فرزندان دریغ می‌کنند و این مساله حال این کودکان را بدتر کرده و تفاوت فاحشی بین کودک دارای اوتیسم که از بچگی آموزش دیده تا کودک رهاشده، ایجاد می‌کند.

یک مادر شیرازی که فرزندش اوتیسم دارد، می‌گوید که به خاطر انگی که نسبت به این اختلال در فرهنگ ما وجود دارد، دلم نمی‌خواست اختلال فرزندم را بپذیرم و آن را انکار می‌کردم، اما این امر موجب تاخیر در آموزش به موقع و عقب‌ماندگی مهارت‌های رشدی فرزندم نسبت به کودکان دارای اوتیسمِ آموزش دیده شد.

او ادامه می‌دهد متاسفانه در فرهنگ ما قضاوت امری طبیعی است و نگاه‌ها به سمت فرد دارای ناتوانی و حتی خانواده او، بار منفی دارد؛ اغلب افراد از سر ناآگاهی، رفتاری را که نمی‌شناسند به آسانی قضاوت می‌کنند و به آن برچسب می‌زنند.

یکی دیگر از این مادران می‌گوید که رفتار‌های افراد دارای اوتیسم موجب می‌شود که آما خانواده‌ها به راحتی در معرض قضاوت و برچسب قرار بگیریم و متاسفانه آگاهی جامعه نیز درباره اوتیسم تا آن اندازه کم است که آزاردهنده‌ترین موقعیت را برای ما پیش می‌آورد و زندگیمان را از مسیر عادی خارج می‌کند.

بسیاری از مردم از سر ناآگاهی تصور می‌کنند که افراد دارای اوتیسم عقب مانده ذهنی هستند و هوش ندارند! درحالی که اینگونه نیست و این طرزفکر‌ها ضربه مهلکی به آینده افراد دارای اوتیسم می‌زند.

کودکانی که به خاطر واکنش‌های منفی از جامعه پنهان می‌مانند، اعتماد به نفس کافی ندارند؛ والدین به خاطر داشتن فرزندان اوتیسمی تحت شدیدترین فشار‌ها هستند و اجازه حضور در جمع را ندارند. این خانواده‌ها به دلیل واکنش جامعه، کم کم از جمع دوری می‌گزینند. بسیاری از خانواده‌های دارای کودکان اوتیستیک دچار بیماری‌های اعصاب و بیماری‌های روحی و روانی و افسردگی می‌شوند.

بسیاری از خانواده‌ها به انجمن اوتیسم استان فارس مراجعه نمی‌کنند

رییس انجمن اوتیسم فارس، با تأکید بر اهمیت آگاهی خانواده‌ها اظهار کرد: متأسفانه بسیاری از خانواده‌هایی که فرزندانشان دچار این اختلال هستند، به انجمن اوتیسم مراجعه نمی‌کنند و مشکل فرزندشان را پنهان می‌کنند.

سرور اینارو افزود: در حالی که اوتیسم از سن یک‌سالگی قابل تشخیص است. اگر والدین در همان سنین اولیه به پزشکان متخصص مراجعه کنند، روند درمان و توانبخشی کودکان بسیار آسان‌تر خواهد بود.

وی همچنین اعلام کرد: هم اینک یکهزار خانواده عضو انجمن اوتیسم فارس هستند.

عضو هیات علمی دانشگاه علوم پزشکی شیراز نیز با اشاره به افزایش آمار افراد مبتلا به اختلال اوتیسم اظهار کرد: در سال ۲۰۱۸ از هر ۳۳ نوزاد، یک نفر به اوتیسم مبتلا بود، اما این آمار در سال ۲۰۲۱ به یک نفر در هر ۲۷ تولد افزایش یافت. اگر این روند ادامه پیدا کند، طی ۳۰ تا ۴۰ سال آینده آمار مبتلایان به طرز چشمگیری افزایش خواهد یافت، به گونه‌ای که ممکن است در هر خانواده نیاز به شناسایی فرزندان سالم باشد.

تقی‌زادگان افزود: این اختلال در پسران چهار برابر بیشتر از دختران مشاهده می‌شود، اما در صورت ابتلای دختران، شدت علایم آن معمولاً بیشتر از پسران خواهد بود.

اوتیسم یا درخودماندگی یک اختلال عصبی رشدی با شاخص‌های نقص در ارتباط اجتماعی، رفتار‌های کلیشه‌ای، مشکلات درک شناختی و رفتاری، حرکتی و کلامی محدود، همراه است.

اوتیسم به عنوان شایع‌ترین اختلال رشدی و پرهزینه باعث می‌شود که مغز فرد مبتلا نتواند در زمینه رفتار‌های اجتماعی و مهارت‌های ارتباطی به درستی عمل کند و مزاحم او برای یادگیری چگونگی ارتباط و تعامل با دیگران به طور اجتماعی می‌شود.

اوتیسم اختلالی است که از طیف خفیف تا شدید دارد و امکان دارد طیف‌های خفیف آن هیچگاه تشخیص داده نشوند.

برای نجات خانواده‌های دارای فرزند اوتیسم، درک و پذیرش جامعه نیاز است و تشخیص به موقع اوتیسم موجب ارتقای کیفیت زندگی فرزندان این خانواده‌ها می‌شود. مطالعات نشان می‌دهد فقط افراد اتیستیک نیستند که به آموزش نیاز دارند بلکه افرادی که اوتیسم ندارند باید یاد بگیرند که آن‌ها را درک کرده و با آنان مدارا کنند.