اراده مقاومت در کنار زندگی مقاوم

باند جنایتکار اسرائیل و سگ هار آمریکا در منطقه، اکنون در موقعیت مرگ و زندگی قرار گرفته است. پس حتما و هر لحظه احتمال دارد بکوشد با ذات استکباری و وحشی خود هر روز به کشور‌های مختلف و در صدر آن به ایران عزیز حمله کند. ما نباید به بهانه مذاکره، آتش‌بس و...، دچار غفلت و غافلگیری شویم. پس براساس بدترین پیش‌بینی باید خود را آماده کنیم. در غیر این‌صورت باید متحمل هزینه‌های زیادتری بشویم. 

جنگ دشمن، جنگ کشتن و کشته شدن نیست. جنگ دشمن، جنگ تخریب ساختمان، زیرساخت و تأسیسات نیست. جنگ دشمن، جنگ موشک و هواپیما نیست. جنگ دشمن، اولا «جنگ اراده‌ها» است. جنگ، جنگ فرسایش و عقب‌نشینی است. هر کسی بترسد و عقب برود، حتما نابود می‌شود. لیبی و سوریه امروز، پیش چشم ما هستند.

ساده‌لوحی نباید کرد. جنگ امروز، اساسا جنگ روحیه و اراده عمومی است و سپس یک جنگ نظامی و البته اقتصادی، سیاسی، فناوری و اطلاعاتی. درست است که به لحاظ نظامی و با وجود خسارت‌های وارده، ما پیروز میدان نظامی بوده‌ایم، اما پیروزی مهم‌تر که حیات یک کشور را تضمین می‌کند، پیروزی در «رشد اراده عمومی برای مقاومت» و تضعیف و ترس جامعه غاصب صهیونیستی است. اکنون جنگ، جنگ جوامع و اراده‌هاست. اکنون غزه پیروز است، چون مردم اراده کرده‌اند تا در کنار خرابه‌ها بمانند و مقاومت کنند و دشمن مجبور است از غزه خارج شود. اگر معیار پیروزی را تخریب ساختمان بدانیم، اشتباه کرده‌ایم. اکنون مردم ما هم اراده مقاومت دارند، اما تفاوت ما با غزه در توان نظامی بوده که برتری خود را (در عین آسیب‌ها) نشان داده است.

قرآن کریم می‌فرماید اگر شما دچار رنج می‌شوید، دشمن هم دچار رنج می‌شود با این تفاوت که شما به چیزی از جانب خدا ایمان دارید که دشمن ایمان ندارد (نساء/۱۰۴). «رنج برای رسیدن به چیزی» ارزشمند است و «رنج از چیزی»، فقط ناامیدی می‌آورد. ما برای دفاع از خود و نیز زندگی ابدی، رنج‌ها را تحمل می‌کنیم، اما دشمن، ان‌شاءالله نه در این عالم، دوام خواهد داشت و نه ابدیتی خوشایند در پیش. این تقابل، باید ایمان ما را محکم‌تر کند (آل عمران/۱۷۳). 

مهم‌ترین سرمایه ما در این جنگ، اراده و شور عمومی برای مقاومت و ایستادگی است. اگر این سرمایه به علل مختلفی تضعیف شود، حتما در عرصه نظامی هم باید منتظر ضربه‌های بزرگ باشیم. مردم ایران اسلامی نشان دادند که «مردم ایران اسلامی» هستند و اراده مقاومت در آن‌ها شعله‌ور شده است. باید از این سرمایه محافظت کرد. برای این کار باید آماده بود. مردم باید زندگی خود را متناسب با اراده خود کنند. احتمالا در صورت حمله مجدد، ضربه‌ها شدیدتر خواهد شد. آیا در خانه ما، آیا در محله ما، آیا در شهر و روستای ما، آیا در حکمرانی و اقتصاد و سیاست ما، آمادگی لازم وجود دارد؟ چه کسانی مسئول تأمین این آمادگی هستند؟ قطعا همه، اما در سطوح متفاوت. وظیفه هر خانواده، هر محله‌ای، هر همشهری، هر هموطن، هر کارمند، هر کارگر، هر مدیر و اصلا هر نفر چیست؟ هرکدام غفلت کنیم، به زندگی مردم آسیب وارد می‌شود و ممکن است به اراده عمومی مردم برای مقاومت ضربه وارد شود. 

مقاومت هزینه دارد، اما نباید با بی‌تدبیری هزینه مقاومت را بر زندگی مردم زیاد کنیم تا اراده آنان را برای مقاومت کم کنیم. اگر تدبیر نکنیم، مقاومت نکرده‌ایم. ما باید زندگی و اداره جامعه خود را در سطوح مختلف برای حمایت از اراده عمومی مقاومت، تغییر دهیم. دیگر نمی‌توان با مسیر سابق ادامه داد. آن‌که قدرت نظامی تولید نکند، ارائه مقاومتش حتما با هزینه زیاد خواهد بود. آن‌که اقتصاد، سیاست و فرهنگش را تقویت نکند، حتما اراده عمومی مقاومت را از دست می‌دهد.

اگر در حمله جدید، آب، برق، گاز، نان، بنزین، لبنیات، بهداشت و درمان، پوشک، تلفن و اینترنت، درآمد و کاسبی، مسکن، تفریح و پارک، مدرسه و دانشگاه، ورزش و باشگاه، امنیت، آرامش و امثال آن، دچار اختلال جدی شد، چه خواهیم کرد؟! کسی می‌تواند به اراده عمومی مقاومت ادامه دهد که زندگی عمومی را هم مقاوم کند. از اکنون باید آموزش دهیم، زیرساخت تأمین کنیم، سبک زندگی و اداره جامعه را تغییر دهیم.