روزهای بی‌آموزش و بی‌پرورش با تعطیلی مدارس!

...اما در سالهای اخیر، بویژه بعد از همه‌گیر شدن بیماری کرونا، تصمیمات مرتبط با تعطیل شدن آموزش، به ستادهایی واگذار گردید که سهم نظام تعلیم و تربیت در آن، به یک نماینده محدود بود. در دوره کرونا، تداوم تعطیلی مدارس، خسارت‌های جبران ناپذیری به تربیت و آموزش دانش‌آموزان وارد آورد و طیّ وقایع بعدی، پیامدهای ناگوار این محوریت دادن بی‌ضابطه به آموزش در فضای مجازی و واگذاری بدون محدودیت ابزارهای هوشمند ارتباطی به دانش‌آموزان، آشکار شد!
اکنون، مسئولان آموزش و پرورش با وجود چنین تجارب روشنی، تعطیلی مداوم مدارس را بر نمی‌تابند و همین امر موجب گردیده است تا نمایندگان وزارت بهداشت و...، به آنان خرده بگیرند!
با استمرار وضع موجود بروکراسی اداری و جزایر منفکّ از هم «برنامه‌ریزی» و «اجرا» در کشور، تعدیل اساسی مشکل وارونگی هوا و مدیریت شیوع امراض حادّ تنفسی و... را نمی‌توان طیّ فواصل زمانی کوتاه و میان مدت، از متولیان امور توقع نمود! 
پس راه چاره چیست؟ آیا می‌توان همین شرایط فعلی را ادامه داد و برنامه‌های اجرایی مهم‌ترین نهاد مسئول در عرصه تعلیم و تربیت کشور را با میلیونها زیرمجموعه، به تدابیر شوراهایی موکول کرد که دستور تعطیلی را صادر می‌کنند، ولی برای فرجام دهشتناک این بی‌نظمی‌های آموزشی و تربیتی، سیاست قابل تحقّق و مدوّنی بر نمی‌گزینند.
با این همه، وقوع چند اتفاق مثبت که برخی از آنها تجربه شده و مسبوق به سابقه بوده است، قدری از نگرانی‌ها کم نمود. نخست اینکه نگرش جاری در آموزش و پرورش، رجحان بخشیدن به تعطیلی مدارس به‌عنوان اولین و یا تنها راه ممکن نیست. شاید همکاران ما در این گیر و دار، مورد مؤاخذه برخی مقامات قرار بگیرند، اما همین آسان تن ندادن به تعطیلی مدارس، اقدام خوبی برای توجه دادن متولیان امور کشور به عواقب شماری از تصمیماتی است که امروز، با یک دورهمی چند ساعته اتّخاذ می‌کنند ولی نتایجش تا سالها، گریبان‌ سیستم پرورش و آموزش مملکت را خواهد گرفت. 
اتفاق مثبت دیگر؛ تدوین آیین‌نامه تعطیلی مدارس به هنگام شیوع بیماری‌های شدید تنفسی و واگذاری نحوهٔ اجرای این تصمیم به مدیران و شورای مدارس می‌باشد. 
مدرسه، مهم‌ترین رکن نظام آموزش و پرورش است و هر اراده و اقدامی که بر این محوریّت، صحّه گذارد، صحیح ترین تدبیری است که در حال حاضر می‌شود برای خروج کم هزینه‌تر از بحران تعطیلی مدارس، تمهید و عملیاتی کرد.
نگارنده که سالها در سطوح گوناگون، به انجام فعالیت‌های تربیتی اهتمام دارد؛ بدون بزرگ‌نمایی معضلات عدیدهٔ موجود در بستر بی در و پیکر فضای مجازی، از مسئولان ذیربط بویژه آنان که مقاومت آموزش و پرورش در برابر مجازی کردن آموزش را نمی‌پسندند می‌طلبد تا اوّل قدم، برای ساماندهی به این وضع نابسامان فضای مجازی که همچون آتشی است افروخته در خرمن فرهنگ و ادبیات و اصالت‌های آئینی و‌ تمدنی ما، فکری بیاندیشند و مصونیّت‌ و فرهنگ‌سازی لازم در استفاده درست از آن را ایجاد نمایند و بعد، نسخه مجازی شدن آموزش و تعطیلی امر تربیت را بپیچند!
رسانه ملی که از پیشگامان همراهی با دستگاه تعلیم و تربیت در ارائه آموزش‌های درسی به جامعه دانش‌آموزی است، می‌تواند جایگزین مناسبی برای فضای مجازی طیّ دورانی باشد که هیچ راه‌حلّی به جز غیرحضوری شدن مدارس نیست.

در این مسیر، باید سایر نهادهای فرهنگی و اجرایی کشور نیز به وظایف و تکالیف ذاتی خود در قبال میلیونها معلّم و دانش‌آموز عمل کنند و با حذف دیوارهایی که از گذشته، بین خود و آموزش و پرورش به‌عنوان مهم‌ترین دستگاه حاکمیتی کشور کشیده‌اند، تمام توان و استعداد مجموعه‌های خویش را به کار گیرند تا در کاهش آثار معضلی که آموزش و پرورش مجبور به تحمّل بار سنگین‌اش شده است، به اندازه نقشی که در ایجاد آن داشتند، شریک شوند و از زیر بار تعهّدات رفتن، با نگارش یک سطر دستور، شانه خالی نکنند!
امروز که رئیس‌جمهور محترم، بیشترین میزان وقت خود را به مسأله مهم عدالت آموزشی اختصاص داده‌اند و به آموزش و پرورش، نگاهی متعالی و علمی دارند، فرصتی استثنایی و طلایی فراهم آمده است تا قرارگاهی از عالی‌ترین مقامات اجرایی با هدف تضمین ارائه کیفی و بی‌تنازل آموزش و تربیت به دانش‌آموزان اقصی نقاط کشور شکل بگیرد و هر وزارتخانه و نهادی، به تناسب مأموریت‌ها و وظایف تخصصی‌اش، در این راستا به انجام تکالیف مقرّر قانونی همّت گمارد و‌ سهم خویش را برای اقامهٔ «عدالت تؤامان آموزشی و تربیتی» ایفاء نماید.