کسی حواسش نبود دارم غرق می‌شوم

او از سخت‌ترین خاطره دوران بازیگری‌اش تعریف می‌کند: سال 1369 بود و ما در روستای ملاده بخش شهمیرزاد مشغول فیلمبرداری فیلم سینمایی «آهوی وحشی» به کارگردانی حمیدخیرالدین بودیم. صحنه‌ای بود که من به‌عنوان مادر دو بچه گمشده که تازه پیدا شده بودند باید عرض رودخانه‌ای به ظاهر آرام را طی می‌کردم تا به آن سمت رودخانه که کوهی بود و بچه‌ها از آن به سمت پایین می‌آمدند، می‌رسیدم. رودخانه به ظاهر آرام بود و خطری من را تهدید نمی‌کرد. در واقع اصلا به ذهنم نمی‌رسید که این رودخانه خطری برای من ایجاد کند!

گروه فیلمبرداری وسط رودخانه دوربین را ثابت کرده بودند و چند نفری برای جلوگیری از فشار آب روی دوربین آن را نگه داشته بودند تا از من در عرض رودخانه نمای لانگ شات بگیرند. پا که به رودخانه گذاشتم متوجه شدم کف رودخانه، سنگ‌های ریز و درشت بسیاری وجود دارد ولی باز هم مشکل آنچنانی نبود. به حرکتم ادامه دادم تا این‌که یکدفعه پایم روی خزه‌ای رفت و لیز خوردم. تا به خودم آمدم متوجه شدم که جریان گرداب من را با خود به مسافت خیلی دورتری نسبت به گروه برده است. من با آب پیش می‌رفتم و پهلوهایم بشدت به سنگ‌های رودخانه می‌خورد و سرانجام با تقلای بسیار خودم را به تکه سنگی رساندم و به خشکی رسیدم. نکته جالب اینجا بود که پس از این‌که به گروه فیلمبرداری رسیدم هیچ کدام متوجه نشده بودند که من در حال غرق شدن بودم!

فردای آن روز که در حال برگشتن از لوکیشن بودیم، در بین راه به کمر درد و دل درد شدیدی دچار شدم که پس از مراجعه به دکتر متوجه شدم که به سرما خوردگی و عفونت شدید داخلی مبتلا شده‌ام و بعد از آن فیلم یک سال در بستر بودم و تا سه سال کمر درد داشتم!