منفی نیستم

آثاری که مدتی است از شبکه‌های تلویزیون پخش می‌شود، جدید نیست و عموما آثاری است که در سال‌های گذشته بازی کرده‌ام. حدود هفت ماه است که جز فیلم تلویزیونی تلسکوپ در فیلم دیگری بازی نکرده‌ام.

این فیلم جزو تله‌فیلم‌هایی است که خیلی آن را دوست دارم و مطمئنم کار بسیار خوبی خواهد شد. در این تله‌فیلم نقش یک پدر معتاد را بازی می‌کنم.

بله، در این مجموعه نقش خسرو، داماد یک خانواده را بازی می‌کنم که فانتزی و متفاوت است.

اتفاقا من زیاد نقش آدم‌های خشن و بداخلاق را بازی نکرده‌ام. ما یاد گرفته‌ایم که فقط بگوییم نقش مثبت، نقش منفی، آیا همه آدم‌ها یا خوب هستند یا بد؟ اصولا درام براساس یک ضدقهرمان شکل می‌گیرد، اگر ضدقهرمان وجود نداشته باشد، همه‌چیز به خوبی و خوشی پیش می‌رود و تمام می‌شود، ولی یک ضدقهرمان همیشه تاثیری در روند درام می‌گذارد و آدم‌های قصه را درگیر می‌کند و این ضد‌قهرمان الزاما همیشه منفی نیست. ما آدم‌های زیادی در زندگی‌مان می‌بینیم که یا به شدت مستعد خوب شدن هستند یا به شدت مستعد بدشدن و نمی‌توانیم بگوییم که این آدم‌ها مثبت هستند یا منفی، این آدم‌ها خاکستری‌اند. اتفاقا این آدم‌ها در جامعه امروز ما خیلی بیشتر از آدم‌های سیاه‌ و سفید وجود دارند. برداشت شخصی من این است که آدم‌های سفید آدم خوب را نمایش می‌دهند و ماسک سفیدبودن می‌زنند و اگر با موقعیت خاصی روبه‌رو شوند، به شدت سیاه می‌شوند و آدم سیاه‌هایی که ما در فیلم‌هایمان نشان می‌دهیم، غیرقابل باور بد هستند. من آدم‌هایی را دوست دارم که شرایط جامعه روی آنها تاثیر می‌گذارد و یک وجود عینی و قابل ‌باور دارند. متاسفانه همه ما آدم‌های خاکستری را فراموش کرده‌ایم؛ یا می‌گوییم سفید یا می‌گوییم سیاه. با دلیل و برهان می‌گویم که آنها منفی نیستند و به نظرم این تصور که من زیاد نقش‌های منفی بازی می‌کنم، غلط است. من عاشق نقش‌های خاکستری هستم، به دلیل این‌که یک جاهایی تماشاگر به او حق می‌دهد و لحظه‌هایی ممکن است از او بدش بیاید.

عصبانی هستم، اما خشن نیستم. حالت‌های عصبی یا هر چیز دیگری بستگی به نظر کارگردان دارد. شما خودتان هم می‌دانید ما در اطرافمان تقریبا آدمی که حالت عصبی نداشته باشد، نمی‌بینیم. همه ما در یک جایی به هم می‌ریزیم. سوال من این است آیا ده سال پیش کسی معنی کلمه استرس و اضطراب را می‌دانست؟ آن موقع خیلی کم پیش می‌آمد که کسی این کلمه را بشنود و به‌ کار گیرد، ولی الان همه مردم از کوچک و بزرگ از این واژه استفاده می‌کنند.

آنها را دوست دارم، چون آنها را در اطراف می‌بینم، خودم را می‌بینم که مثلا هنگام رانندگی چقدر عصبی می‌شوم، آدم‌های دیگر را می‌بینم که چطوری سر یک مساله کوچک با هم دعوا می‌کنند. این همه در روزنامه‌ها می‌خوانیم که فلان پدر یا مادر بچه‌شان را آنقدر کتک زده‌اند که بچه تا پای مرگ رفته است. آخر چنین چیزی چطور ممکن است؟ وقتی در موردش حرف می‌زنیم، می‌گوییم غیرممکن است، ولی آدم از لحاظ روحی و روانی ممکن است به یک جایی برسد که این‌کار را هم بکند و حتی بچه‌اش را بکشد یا هر کار دیگری بکند. من از خودم فرار نمی‌کنم. آدم‌های این‌طوری زیاد دیده‌ام و دوست دارم این نقش‌ها را بازی کنم و می‌دانم تاثیرش آنقدر است که به بعضی‌ها تلنگر بزند. اگر بگویند فلانی دوباره نقش منفی بازی کرده است، من ناراحت نمی‌شوم. من برای خودم این تحلیل را دارم که آن نقش منفی نیست. کسی که تصادف کرده، پول دیه ندارد و سه سال زندان بوده، حالا که از زندان آزاد شده، نمی‌تواند کار پیدا کند، چون سوءسابقه دارد و هزاران مشکل دیگر، اکنون چه کار می‌تواند بکند؟ غیر از این‌که بناچار دست به کارهای منفی بزند. اینها واقعیت جامعه ماست و ما نباید از آن فرار کنیم و من به عنوان یک بازیگر دوست دارم آن چیزی را که می‌بینم، بازی کنم.

محیط خانه فرق می‌کند و احترامی دارد که باید رعایت شود. من هم خیلی سعی می‌کنم که خوش‌اخلاق باشم.

من از مردم هیچ‌وقت برخورد بدی ندیده‌ام و همیشه شکرگزار هستم که مردم این همه در حق من لطف و محبت دارند. البته هنگام پخش سریال «مثل هیچ‌کس» تعداد کمی به دلیل ویژگی‌های شخصیتی که بازی می‌کردم، برخورد خوبی با من نداشتند.

فرشید شکیبا - جام‌جم