جبهه را با وجود جراحات زیاد رها نکرد

شهید علی رضا خدامی معاون عملیات ستاد لشکر ویژه 25 کربلا در سال 1336 در کردکوی در خانواده ای مذهبی به دنیا آمد.

وی در غروب 13 اسفند 1365 در حالی به شهادت رسید که به خاطر حضور فعال و مستمر در جبهه های جنگ حق علیه باطل و حضور در عملیات های مختلف مجروح شیمیایی شده و بدنش پر از تاول بود.

علیرضا با وجود جراحات زیاد جبهه را رها نکرد و در راه اسلام، قرآن و انقلاب شربت شهادت را نوشید.

 شهید خدامی، خدمت به امام، انقلاب و ایران را با خدمت در نهضت سواد آموزی برای  مبارزه با جهل و بی سوادی که آن زمان دامنگیر بخش عظیمی از مردم بود و کمک به محرومان مستضعفان جامعه آغاز کرد.

با آغاز دسیسه های دشمنان علیه انقلاب و اسلام و تحمیل جنگی نابرابر بر مردم ایران، جزء اولین گروهایی بود که آموزش بسیج را دیدند و عازم جبهه شدند.

وی بعد از آموزش ها وارد ستاد عملیات جنگ های نامنظم سردار شهید دکتر چمران شد و مردانه به مبارزه با مزدوران بعثی پرداخت.

شهید خدامی در اکثر عملیات های بزرگ از جمله بیت المقدس و تنگه چزابه، دارای نقش مستقیم و حتی فرماندهی عملیات را به عهده داشت.

وی با این که بارها مجروح شد ولی حال و هوای جبهه و آرزوی شهادت نتوانست او را پشت جبهه نگه دارد و باز هم عازم جبهه های نبرد حق علیه باطل شد.

شرکت مکرر در جبهه و حضور در عملیات های مکرر باعث شد چندین بار در عملیات های مختلف مجروح شیمیایی شود ولی باز هم با بدن تاول زده در عملیات ها شرکت می کرد و همین رشادت ها باعث شد که مسئولیت خطیر معاون عملیاتی ستاد لشکر ویژه 25 کربلا به وی واگذر شود.

به گفته همرزمانش شهید خدامی در مراحل مختلف جنگ رشادت ها و ایثارگری های زیادی از خود نشان داد و هرگز از شرکت در جبهه و جنگیدن در مقابل دشمنان  خسته نشد.

یکی از همرزمانش می گوید: یک بار بخاطر شدت جراحات چند ماهی را بستری بود ولی حتی خانواده اش از مجروحیت او اطلاع نداشتند، او دوست نداشت خانواده را نگران حال خود کند.

وی تصریح کرد: علیرضا با وجود جراحت های زیاد، وضعیت شیمیایی و تاول های بدنش، بازهم زیر آفتاب سوزان مناطق عملیاتی در عملیات ها شرکت می کرد.

به گفته همرزمانش، علیرضا در یکی از عملیات ها در یک پاتک، با وجود جراحت های شدید در دست و پای چپش، با پای لنگان در منطقه عملیاتی کربلای پنج از اسلام و قرآن دفاع کرد و عاقبت در غروب خونین 13 اسفند 1365 به آرزوی دیرینه اش یعنی شهادت در راه اسلام و ایران رسید. (مهر)