دردهای مردی که لبخند می‌کاشت

همین سال گذشته بود که به دلیل شکستگی پا مورد عمل جراحی قرار گرفت اما او اکنون نیز حال و روز خوشی ندارد.

می‌گوید: شرایط جسمی خوبی ندارم. خیلی درد دارم. چاره چیست؟ چاره این است که بتوانم آمپول‌هایم را تهیه کرده و به صورت ماهانه مصرف کنم، اما... هر کدام از این آمپول‌ها یک میلیون تومان است و من هم توانایی مالی برای تهیه آنها ندارم. خلاصه آن‌که در خانه نشسته‌ام و منتظر عزرائیل هستم....

درد دارد و حالش خوش نیست، اما حتی از درد هم با لبخند حرف می‌زند؛ دردی که این روزها حتی راه رفتن را هم برایش دشوار کرده است. چقدر تلخ است شنیدن این حرف‌ها از سعدی افشار، تنها بازمانده هنر سیاه‌بازی در ایران. او که همیشه لبخند بر لب ما می‌نشاند حالا از درد حرف می‌زند و از انتظارش برای مرگ...

او از سال 1330 پا روی صحنه تئاترهای سیاه‌بازی گذاشته و بیش از نیم قرن در این نمایش‌ها بازی کرده است. سال گذشته هم با ویلچر روی صحنه حاضر شد و «سعدی و نامادری‌اش» را بازی کرد. اما حالا درد امانش را بریده و دیگر توان ندارد که حتی با ویلچر به صحنه سیاه‌بازی بیاید.

تنها بازمانده نسل سیاه‌بازان ایرانی، روزهای بیماری را تنها و حتی بدون داشتن پرستار در خانه سپری می‌کند و توان مالی برای تهیه داروهایش را هم ندارد.

البته این هنرمند به یکی از رسانه‌ها گفته است، مدیران تئاتر بخشی‌از هزینه‌های عمل جراحی او را پرداخت کرده‌اند و چون بودجه تئاتر کم است نمی‌داند از مسئولان توقعی داشته باشد یا نه.

سعدی افشار، هنرمندی که سیاه‌بازی ایران را در سطح جهان مطرح کرد، این روزها حال خوشی ندارد. درد دارد و هر قدر هم مناعت‌طبع داشته باشد و از مسوولان برای تامین هزینه درمانش طلبی نکند، نباید او را تنها گذاشت.

بالاخره وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی، صندوق حمایت از هنرمندان و این همه نهاد که داعیه‌دار هنر هستند، قطعا این توانایی را دارند که دست به دست هم بدهند و از دردهای مردی بکاهند که بیش از نیم‌قرن عمرش را روی صحنه گذرانده و لبخند بر لب‌های ما نشانده است.

زینب مرتضایی‌فرد - گروه فرهنگ و هنر