در سوگ ام‌البنین (س)

حالا چشم‌هایت را باز کن، فاطمه (س) را ببین که لبخند زنان از آسمان هفتم به استقبالت آمده است.

ای مادر ماه و ستاره‌های دست نیافتنی!

تو انتخاب شدی تا برای کودکی‌های زینب (س) مادری کنی! و سایه لطف و مهربانیت بر سر حسنین (ع) باشد. تو انتخاب شدی تا نور فروزنده عشق همچنان از خانه گلی ولایت بدرخشد.

ای مادر پسران دلیر!

تو خود از نسل شجاع‌ترین مردان عرب بودی که مادر چهار سرو آزاد، چهار نخل تناور و چهار دلاور که چون سلسله کوه محکم بودند، شدی...و امروز از خودم می‌پرسم:

جز تو، که در کرب و بلای حسین

چار پسر کرده فدای حسین؟

... و یادم می‌آید که تو در مدینه بودی؛ اما زخم‌های دلت در کنار خیمه‌های سوخته نینوا جا ماند. پاره‌های دلت در کنار اشک‌های فرات و مشک از هم دریده به خاک افتادند و از آن روز تو هم در کنار این نخل‌های بی‌سر دلت را به آسمان گره زده شد و شهید شدی!...

آن روز شگفت تو در کربلا نبودی، اما چهار بار شهید شدی و بر نیزه‌های بی‌رحم،‌ قطعه‌قطعه روح تو را به شام بردند.

حالا کوچه‌های خاموش مدینه سیاه پوشیده‌اند و کبوتران چاهی بقیع بر گرد مزار نورانی‌ات که محل نزول فرشتگان است، پرواز می‌کنند. حالا کوچ کرده‌ای و کوچه‌ها سیاه‌پوش مانده‌اند.

عبدالرحیم سعیدی‌راد/ جام جم