سوگواره‌ای برای حضرت ام‌البنین

مولا به خواستگاری کسی آمده است که او سوگند یاد می‌کند برای یتیمان فاطمه همچون مادر دلسوز خواهد بود، دست یتیم‌نوازی بر سر حسن و حسین خواهد کشید، چتر محبت خویش را بر سر زینب خواهد افراشت. او به خانه علی‌(ع) می‌آید با دنیایی از محبت، عطوفت و مهربانی، آمده است برای همدردی با کودکان علی که امانتی در دستان اویند. ام‌البنین اکنون در خانه علی با بیماری حسن و حسین مواجه شده است، از همان روز اول به همراه دو یادگار فاطمه به بیدارخوابی آنان رضایت می‌دهد و در کمال خوشرویی و محبت، همچون مادری مهربان با آنان روبه‌رو می‌شود.

او سرآمد ادب است، در روز ولادت حضرت عباس، قنداقه او را به دست امیر مومنان می‌سپارد تا برای او نامی انتخاب کند. حضرت می‌پرسد چه اسمی را بر این طفل گذاشته‌اید؟ ام‌البنین که بر هیچ امری بر علی علیه‌السلام پیشی نگرفته است، منتظر می‌ماند که انتخاب نام فرزند به اراده علی(ع) صورت پذیرد.

حضرت، نام عمویش عباس را بر کودک می‌نهد. بر دست‌های او بوسه می‌زند و اشک از چشمان او جاری می‌شود، گویا می‌‌بیند این دست‌ها در کربلا در کنار رود فرات در راه یاری دین خدا قطع می‌شود.

گویا سخن حضرت چون صاعقه‌ای بر دل ام‌‌البنین فرود می‌آید. چرا دستان کودکم قطع می‌شود. امام می‌فرماید در دفاع از دین و یاری برادر.

ام‌البنین به دامن صبر و بردباری چنگ می‌زند، هر چند گریه می‌کند و می‌فرماید، فرزند من فدای بسط پیامبر خدا و ریحانه او باد.

و ام‌البنین زنده می‌ماند تا آن روز که خبر قطع شدن دستان عباس و شهادت او و فرزندانش را می‌دهند و چه صبر و بردباری دارد او، سراغ حسین(ع) را می‌گیرد و برای مظلومیت او گریه می‌کند! او حسین(ع) را خوب می‌شناسد و در دوستی و محبت اهل‌بیت خالص است.

محمد خامه‌یار - جام‌جم