گاوچران‌ها به فضا می‌روند!

تازه‌ترین پیشنهاد ناسا برای حفاظت از زمین چیزی شبیه یک فیلم وسترن فضایی است. آنها می‌خواهند فضاپیمای رباتیکی بسازند که نقش گاوچران‌های قدیمی آمریکا را بازی کند.

کد خبر: ۵۶۸۰۰۱

قرار است این گاوچران رباتیک به فضا فرستاده شده و با انداختن حلقه طناب دور سیارکی کوچک، آن را به سمت نقطه‌ای نزدیک ماه بکشد.

وقتی سیارک به قدر کافی نزدیک ماه قرار گرفت، گاوچران‌های واقعی (فضانوردان)‌ از راه می‌رسند و به بررسی و اکتشاف آن صخره خواهند پرداخت. این پیشنهاد دستمایه بسیار جالبی برای ساخت یک فیلم سینمایی است، اما طرح داستان اندکی ضعیف به نظر می‌رسد.

بیل نلسون، سناتوراهل فلوریدا این موضوع را تائید کرد و گفت می‌توان طرح‌های فعلی ناسا را برای فرود آمدن روی سیارک طی چهار سال آینده عملیاتی کرد. به بیانی دیگر به جای این که فضانوردان را به سمت سیارکی که صدها میلیون کیلومتر با زمین فاصله دارند، بفرستند، رباتی سیارک مورد نظر را به نزدیکی زمین و مداری به دور ماه خواهد آورد تا با یک ماموریت چند روزه بتوان سفری اکتشافی بر سطح خرده سیارک انجام داد.

فکر این که یک سفینه فضایی رباتی بتواند یک سیارک 500 هزار تنی در حال حرکت روی مداری به گرد خورشید را بگیرد و با تغییر مدار، آن را به نزدیکی زمین بکشد، خیالبافی به نظر می‌رسد، اما ناسا می‌خواهد تا شش سال آینده این ایده‌ ماجراجویانه را عملی کند.

در قدم اول و در سال آینده قرار است ماموریت بلندپروازانه سفر به خرده سیارک‌ها، صد‌میلیون‌دلار خرج روی دست ناسا بگذارد.

احتمالا این پول صرف پیداکردن سیارکی کوچک و مناسب خواهد شد. گرچه به نظر می‌رسد این همه پول برای پیداکردن یک صخره سرگردان که مناسب بکسل به مدار ماه باشد، هزینه زیادی است، اما افرادی که مسئول این پروژه هستند این کار را هوشمندانه می‌دانند.

راستش را بخواهید وقتی این مبلغ را با بدهکاری 17‌تریلیونی ناسا مقایسه کنید، مبلغ بسیار ناچیزی به نظر می‌آید. در مجموع این اولین باری است که انسان قصد دارد یک صخره فضایی با این حد و اندازه را گیر انداخته و بررسی کند.

به قول معروف به جای این که به کوه برویم، چرا کوه را پیش خود نیاوریم؟

اما پرسش مهم این است که اگر پیدا کردن یک صخره فضایی صد میلیون دلار هزینه دارد، حرکت دادن آن چقدر پول خواهد بلعید؟

البته سوال دیگر‌ این که طنابی که قرار است سیارک را بکشد از چه ماده‌ای ساخته خواهد شد؟

در ظاهر هزاران صخره سرگردان نزدیک زمین ـ NEO ـ‌ وجود دارد که ممکن است مناسب پروژه خیالپردازانه ناسا باشد، اما پیدا کردن یکی از آنها که از کنار زمین عبور کند، مستلزم دانستن زمان دقیق برای گرفتن آن است که این کار آسانی نیست.

با این حال زمانی که یک شیء مناسب پیدا شد، ر‌بات، توری را که شبیه یک کیف بنددار است به دور سیارک پرت می‌کند.

به گفته دونالد یئومان، مدیر برنامه NEO ناسا وقتی سیارک مناسب پیدا شد، مدول موشکی به سمت آن فرستاده و به آن متصل می‌شود و آن را از حرکت به دور خورشید بازمی‌دارد و سپس صخره به دام‌افتاده به جایی که لازم است منتقل می‌شود البته گیر انداختن یک صخره 500 هزار تنی که با سرعتی زیاد به دور خودش و خورشید می‌چرخد به وسیله یک فضاپیمای چند‌صد‌کیلوگرمی و سپس کم کردن سرعت آن به حدی که گرفتار میدان جاذبه زمین نشود، کار بسیار مشکلی است.

واضح است که سفینه فضایی مزبور باید به فناوری‌های جدید و کارآمدی مجهز باشد که بتواند صخره‌ای را گرفته و بیاورد.

اکنون این پرسش پیش می‌آید که اگر بتوانیم ر‌باتی بسازیم تا بتواند یک سیارک را برایمان بیاورد چرا ر‌بات را فقط برای عملیات اکتشافی نفرستیم تا نمونه‌ای مناسب برای ناسا بیاورد؟ آیا کار دوم عقلانی‌تر نیست؟