آقای سلیمی، قهرمان بمان / رضا پورعالی

بهداد سلیمی را به عنوان یک قهرمان با اخلاق می‌شناختیم، اما حالا کمی نگران هستیم. نگران این‌که چرا او زحمات مربی‌اش را نادیده گرفته و به منتقد دیگر فوق‌سنگین‌های وزنه‌برداری ایران تبدیل شده است؛ همان‌هایی که تا همین چند ماه پیش بهترین مشوق سلیمی برای فتح قله المپیک بودند. پای صحبت رشید شریفی و بهادر مولایی که بنشینید متوجه خواهید شد به هیچ وجه از غیبت بهداد سلیمی و سجاد انوشیروانی در اردوهای تیم ملی خوشحال نیستند. مولایی بخش زیادی از موفقیتش را مدیون تمرین کردن در کنار این دو قهرمان می‌ داند و شریفی هم وزنه‌برداری است که تا همین چهار سال پیش، به عنوان کسی که پنج سال از بهداد سلیمی بزرگ‌تر است، تجربیاتش را در اختیار این دوست و هم تیمی خود می‌گذاشت تا آینده‌ای درخشان پیش روی سلیمی باشد.

اما حالا جای تعجب دارد که مرد طلایی المپیک دائم در مصاحبه‌هایش از ناکامی احتمالی فوق‌سنگین‌های تیم ملی در رقابت‌های جهانی صحبت می‌کند و به کنایه می‌گوید بدون او، وزنه‌برداری ایران شانسی برای درخشش در دسته فوق‌سنگین ندارد. رشید شریفی همین دو هفته پیش قهرمان آسیا شد. این قهرمانی هرچند با رکورد بالایی به دست نیامد، اما از آن جهت که شریفی به دلیل محرومیت، چهار سال از میادین به دور بود فوق‌العاده ارزش داشت. با این حال بهداد سلیمی، بی‌توجه به آن‌که طلای آسیا در غیاب او، به گردن یکی از دوستانش آویخته شده تا نام ایران همچنان بر بلندای وزنه‌برداری آسیا قرار بگیرد، خیلی راحت این قهرمانی را کوچک می‌شمارد و می‌گوید؛ آقای شریفی اگر وزنه‌هایی را که امسال زد، سال گذشته می‌زد، رتبه‌اش پنجم یا ششم می‌شد!

آقای سلیمی! وقتی هدف اعتلای نام ایران و اهتزاز پرچم مقدس کشورمان باشد، مهم‌تر از رکوردها، کسب عنوان قهرمانی و ایستادن روی سکوی نخست است. کاری که خود تو به شایستگی در المپیک انجام دادی تا دل میلیون‌ها ایرانی شاد شود. آن زمان که بر سکوی قهرمانی المپیک بوسه زدی، شایسته نبود اگر کسی می‌گفت بهداد سلیمی با این رکوردها در چهار المپیک قبلی حتی نایب قهرمان هم نمی‌شد! یا درست نبود اگر گفته می‌شد سلیمی با رکورد مجموع 455 کیلوگرم در المپیک 2000 که رضازاده قهرمان شد، جایی در میان پنج وزنه‌بردار برتر نداشت. الان هم عنوان کردن این مسائل درست نیست، چون تو قهرمان المپیک هستی. پس قهرمان بمان و به دوستانت راه قهرمانی را نشان بده. چراکه همه قهرمانان قرار است زیر یک پرچم و با یک هدف افتخارآفرین باشند؛ سربلندی نام ایران.