پاشنه آشیل نظام سلامت

بیماری‌های این بیمار هم یکی دو تا نیست، از بازار دارو گرفته تا بیمارستان‌های بی‌پول، ردپای این بیماری دیده می‌شود.

هنوز یک ماه از تخصیص ارز دارو نگذشته است که بازهم بانک مرکزی ساز مخالف می‌زند و بیم آن می‌رود که طی روزهای اخیر، دوباره مشکل کمبود و گرانی برخی داروها به‌وضع سابقش بازگردد.

بیمارستان‌های دولتی هم که با وجود کمبود بودجه و طلب 1900 میلیاردی وصول نشده از بیمه‌ها، مجبورند با ریاضت اقتصادی، بیمار را پذیرش کنند و حتی به قول وزیر بهداشت، این روزها روسای بیمارستان‌ها به بقال و قصاب هم بدهکارند. اما جدای از همه این مشکلات، تعداد کارکنان درمانی کشور هم به هیچ‌وجه پاسخگوی نیازهای روزافزون بیماران سراسر کشور نیست.

آن‌گونه که وزیر بهداشت گفته است، کمبود نیرو در بیمارستان‌ها قطعی است و بیمارستان‌ها بویژه در رابطه با نیروی پرستار، بسیار کمبود دارند.

حسن قاضی‌زاده هاشمی تاکید کرده که وزارت بهداشت حدود 400 هزار پرسنل دارد، اما حدود 60 هزار نفر از این 400هزار پرسنل را معاون برنامه‌ریزی و نظارت راهبردی ریاست جمهوری قبول ندارد، زیرا بدون مجوز آنها، این پرسنل در حال فعالیت هستند و این موضوع به معنی آن است که حقوق این پرسنل باید از درآمد اختصاصی بیمارستان‌ها داده شود.

یعنی در حالی که بیمارستان‌ها از کمبود بودجه رنج می‌برند و با تاخیرهای طولانی، طلبشان را از بیمه‌ها وصول می‌کنند، اما در همین حال مجبورند از بودجه بیمارستان برای استخدام نیرو استفاده کنند.شیفت‌های طولانی، سختی کار و درآمدهای کم پرستاران هم باعث شده است که خود پرستاران هم رغبتی به کار در مراکز درمانی نداشته باشند و حتی بر اساس آمارها، دست‌کم بیش از ده هزار پرستار و 30 هزار ماما به دلیل کم بودن درآمد، در مشاغل دیگری غیر از حرفه اصلی‌شان کار می‌کنند.

در حالی که کمبود نیروی درمان در بیمارستان‌ها و دیگر مراکز درمانی، به طور مستقیم بر کیفیت درمان بیماران هم اثر می‌گذارد، اما همواره نظام سلامت و درمان برای دولت‌های مختلف در اولویت نبوده است و به نظر می‌رسد تا وقتی که سیاست‌ها و بودجه‌های بخش سلامت با نیازهای واقعی بیماران متناسب نشود، بیماری وزارت بهداشت هم مداوا نخواهد شد.

امین جلالوند‌ - ‌گروه جامعه