خاطره حسین آقای مکانیک از سهراب سپهری

این مطلب را مجید سرسنگی، مدیرعامل خانه هنرمندان اعلام کرد و گفت با نامه‌نگاری به شهردار تهران،‌ قرار است بزودی خیابانی در تهران به نام سهراب سپهری نامگذاری شود که این پیشنهاد از سوی شهردار تهران پذیرفته شده و به کمیته نامگذاری اماکن تهران سپرده شده است تا خیابان و مکان مورد نظر را در تهران و در شأن خالق «صدای پای آب» و «هشت کتاب» آماده کنند.

در این مراسم جز اعلام این خبر، حرف‌های خواندنی و خاطره‌های شنیدنی زیادی هم از سوی دوستان سهراب مطرح شد، مثلا پرویز کلانتری نقاش پرآوازه که سال‌ها سابقه دوستی با سهراب را داشته است، گفت: سهراب بسیار فروتن و مستقل بود.

دوست نداشت خودنمایی کند. یادم هست نمایشگاه نقاشی‌هایش را در گالری سیحون گذاشته بود و مدیر گالری از او خواسته بود که حتما در شب افتتاحیه به گالری بیاید؛ چراکه فرح پهلوی می‌خواست به افتتاحیه بیاید، اما او در آن افتتاحیه که شاید هر نقاشی برای خودنمایی آرزویش را داشت، هیچ‌گاه حضور نیافت.

حتما می‌دانید که این روزها که فروش آثار هنری رونقی نسبی در اقتصاد هنر پیدا کرده، تابلوهای سهراب خوب می‌فروشد.

مثلا در بیشتر نمایشگاه‌هایی که به نمایش و فروش آثار تجسمی اختصاص دارد یا در حراجی‌های بزرگی مانند حراج تهران، آثار سهراب معمولا یکه‌تاز بی‌بدیل بازار هنر است؛ آن هم با رقم‌هایی چندصد میلیون تومانی، حالا این پیش‌زمینه را در ذهن داشته باشید و به این توجه کنید که پرویز تناولی آن را نقل کرده است: «سهراب ماشین بزرگ لندرور خود را به تعمیرگاه برده بود،‌ تعمیرکار ماشین را نگاه کرد و اندام ظریف سهراب را دید.

از او پرسید شغل شما چیست؟ سهراب گفت نقاشم. تعمیرکار گفت نقاش ساختمان؟ سهراب گفت نه، منظره نقاشی می‌کنم. تعمیرکار از او خواست که یکی از آثارش را به او یادگاری بدهد و سهراب هم در کمال فروتنی، یکی از آثارش را فردا برای حسین آقای مکانیک برد.

او بیرون از این سودها و زیان‌ها زندگی می‌کرد و حالا می‌بینید که آثار او در این حراجی‌ها به چه قیمت‌هایی مبادله می‌شود که اگر خودش در این حراجی‌ها بود، قطعا می‌گفت: «دل خوش سیری چند؟».

سجاد روشنی - گروه فرهنگ و هنر