از شلیک ناو وینسنس تا اعزام به وین

حادثه دوازدهم تیر 1367 که برخی از آن به عنوان نوعی پیام آشکار نظامی آمریکا به تهران یاد می‌کنند، پس از آن روی داد که رژیم بعث عراق تلاش کرد با مین‌گذاری در خلیج‌فارس و حمله به کشتی‌های تجاری، درگیری‌ها در این منطقه را ابعادی جهانی ببخشد و عملا راه را برای دخالت مستقیم آمریکا هموار کند.

اتفاقی که رخ داد و واشنگتن به بهانه حفظ امنیت انرژی، مستقیما وارد کارزار نبرد نظامی شده و تلاش کرد تا معادلات جنگ تحمیلی را به سود رژیم صدام تغییر دهد.

اوج این مداخله تنها دو هفته مانده تا پایان جنگ تحمیلی بود که با سکوت نهادهای بین‌المللی و عدم محکومیت صریح شلیک یک ناو نظامی به هواپیمای مسافربری از سوی شورای امنیت و دادگاه لاهه با وجود شکایت تهران، همراه شد.

حالا 26سال پس از آن حادثه تلخ، نه از صدام نشانی مانده و نه از بسیاری از متحدان منطقه‌ای او در خاورمیانه، آمریکا همچنان به‌دنبال نفوذ بیشتر در خاورمیانه است و برای رسیدن به این هدف، این بار به‌جای دیکتاتورهای عرب، دست به دامان تروریست‌های تکفیری شده تا آب را برای صید ماهی‌های دلخواه واشنگتن، گل‌آلود کنند.

آمریکا که پیش از این با اقداماتی نظیر هدف قرار دادن ایرباس ایرانی، نسبت خود با شعارهای حقوق‌بشری را مشخص کرده بود، حالا هم چشم بر جنایت‌های تروریستی در اراضی اشغالی فلسطین، عراق، سوریه، بحرین، مصر و... می‌بندد تا بسان ابرقدرت‌های پیشین، پرونده جنایت‌های خود را در منظر افکارعمومی منطقه کامل کرده باشد.

با این همه آمریکا که اکنون در وین رودرروی دیپلمات‌های ایرانی قرار گرفته، بخوبی می‌بیند که در پس سال‌ها دخالت در امور خاورمیانه، تنها کشوری که با حفظ استقلال سیاسی، ثبات خود را در منطقه‌ای پرآشوب حفظ کرده، ایران است و شاید پذیرش همین واقعیت باعث شده، واشنگتن که روزی با شلیک موشک به هواپیمای مسافربری از طریق ناو جنگی خود به تهران پیام می‌داد، حالا مشتاق مذاکره با کشورمان باشد؛ هرچند این کشور برای جبران اشتباهات گذشته، هنوز باید بسیار تلاش کند.

مصطفی انتظاری هروی - گروه سیاسی