مدارس استیجاری، بودجه‌ها را می‌بلعد

این اجاره‌بها بابت مدارسی است که صاحبانش افراد حقیقی و حقوقی‌اند و آموزش و پرورش مستاجر آنهاست. این رقم درشتی است، اگر 300 میلیون تومان را در 12 ماه سال ضرب کنیم، می‌شود سالی سه میلیارد و 600 میلیون تومان، آن هم فقط در پایتخت نه در سراسر ایران.

آموزش و پرورش البته فعلا چاره‌ای جز این کار ندارد چون با توجه به ارزش بالای زمین بویژه در تهران اگر بخواهد همه مدارس استیجاری را بخرد باید چند برابر بودجه‌ای که در اختیار دارد، پول وسط بگذارد.

این در حالی است که در بودجه سال 93 که از بهترین بودجه‌های آموزش و پرورش در سال‌های اخیر بوده این وزارتخانه 21 هزار میلیارد تومان سهم گرفته که به گفته وزیر، 98 درصدش صرف پرداخت حقوق کارکنان می‌شود و فقط 2 درصد باقی می‌ماند که می‌شود 200 میلیارد تومان. این پول هم باید به هزار و یک زخم برسد.

با این حال گرچه بحث بر سر دست و جیب خالی آموزش و پرورش است، اما تجربه نشان داده مدارس استیجاری جای مطمئنی برای درس خواندن نیست.

تا به حال کم نبودند مالکانی که حکم تخلیه ملک خود را گرفته‌اند و با به اجرا گذاشتن آن، ساکنان مدرسه را وادار به تخلیه ملک کرده‌اند و آن‌وقت دانش‌آموزان و کادر مدرسه برای چند ساعتی ویلان و سرگردان گوشه خیابان ایستاده‌اند و روزهای بعد بناچار بین مدارس آن حوالی تقسیم شده‌اند.

در واقع امنیت روانی در مدارس استیجاری همواره در معرض تهدید است و شاید به همین علت است که آموزش و پرورش مدتی است مذاکره با مالکان و تلاش برای معاوضه مدرسه با ملکی دیگر را در دستور کار قرار داده است.

با این حال شواهد در برخی موارد از کندی پیشرفت این مذاکرات حکایت دارد تا آنجا که برخی مالکان همچنان بر فروش ملک اصرار دارند و زیر بار ملک معوض نمی‌روند و چون آموزش و پرورش نیز توان خرید ندارد، پرونده با فروش مدرسه بسته می‌شود. پس تعیین تکلیف مدارس استیجاری می‌تواند در کنار استانداردسازی سیستم گرمایشی مدارس از اولویت‌های آموزش و پرورش باشد.

مریم خباز ‌-‌ گروه جامعه