مریم سعادت: لب مرز حرکت کردم

از فیروزه خانم «درد سرهای» عظیم بگویید، ویژگی این مادر هم شاید شبیه همه مادرهایی بود که تاکنون بازی کرده اید. شما برای متفاوت به نمایش گذاشتن ویژگی های او چه کردید؟

قصد نداشتم خود را متفاوت نشان دهم، فقط می خواستم به نقش فیروزه خانم وفادار باشم. سعی کردم زنی را که زحمت کشیده درک کنم. تنها ویژگی نقش فیروزه خانم این بود که بسیار نقش لب مرزی بود؛ یعنی به دلیل سخت گیری های بسیار زیاد این مادر خاص، ممکن بود نقش ناگهان به سوی دیگر تغییر کند و شبیه نقش منفی شود.

یکی از نکات و ویژگی های مثبت و قوت بازی شما استفاده درست و به جا از میمیک و عضلات صورت است. به طور حتم سال ها تجربه در تئاتر سبب این ویژگی های مثبت شده است.

از تجربه هایم در ارائه نقش بهره بردم. البته میمیک صورت، جواب گوی تئاتر نیست. بازیگر وقتی تئاتر کار می کند و در کنارش هم کار تصویر انجام می دهد تجربه اش زیاد می شود که چگونه روی حرکات بدن و صورتش کنترل داشته باشد، یعنی می تواند از رفتار، راه رفتن و بدنش استفاده کند، اما در این سریال لازم بود که میمیک صورت گویا تر شود.

برای بازی در نقش ها انتخاب می شوید یا انتخاب می کنید؟

وقتی اثری قرار است ساخته شود سازندگانش تصوری از نقش دارند بنابراین از بازیگرانی که به نقش نزدیک تر هستند دعوت به کار می کنند، این به مفهوم انتخاب شدن نیست؛ انتخاب شدن یعنی بدون این که بازیگر نظری داشته باشد انتخاب می شود و مجبور است سر کاری برود. اگر فردی انتخاب می شود و نظر نمی دهد و سر کار می رود ماجرایش فرق می کند. به نظر من نقش بنا به تصور عوامل ساخت اثر به بازیگر پیشنهاد داده می شود حال، بازیگر است که تصمیم می گیرد آیا بازی در آن نقش را بپذیرد یا خیر. فردی نمی تواند انسان را مجبور به پذیرش نقش کند و یا فردی نمی تواند برای انسان تعیین تکلیف کند.

«مریم سعادت» از میان آثاری که تا به حال بازی کرده کدامیک را بیشتر دوست دارد؟

خیلی زیاد به این ماجرا فکر نمی کنم. البته به طور مثال زمانی که در «زی زی گولو» بازی می کردم این سریال را دوست داشتم، یا درمقطعی که در «بدون شرح» کار می کردم خیلی این سریال را دوست داشتم اما این گونه نیست که اثری خاص را دوست داشته باشم، بلکه فقط سعی کرده ام با نقشی که به من می سپارند صادقانه برخورد کنم.این را بگویم که عروسک گردان «زی زی گولو» هم بودم. تو را به خدا این را منعکس کنید!

نگفتید این اثر چه شاخصه هایی داشت که گل کرد؟

ابتدا نظارت درست «مرضیه برومند» بود. او بر کار کودک واقف است. برومند در سریال «زی زی گولو» انتخاب های درستی داشت و عروسکی را جلوی دوربین آورد که درست و خوب حرف می زد و شیرین بود. تا آن زمان همه شخصیت های عروسکی مان درست صحبت نمی کردند اما خانم برومند بدعتی را روی عروسکی گذاشت که در کمال درست حرف زدن، ادبیات شیرینی هم داشت. به نظر من متن، نظارت کارگردان، صدای شیرین عروسک و همه مجموعه خوب بودند.

پیرو سخنان تان می خواهم بگویم که اگر بازیگر بتواند خوب ایفای نقش کند می تواند تاثیر خود را بگذارد. خود شما چقدر تلاش کرده اید تا موثر باشید؟

نمی توانم پاسخ این سوال را بدهم، چون تلاشم را برای نقش خودم کرده ام و دستمزدش را هم گرفته ام. وقتی مردم اثری را دوست و برخورد خوبی دارند به منزله این است که آن را پذیرفته اند و من جواب خود را گرفته ام، یعنی تلاش من بی فایده نبوده است. من در راستای نقشم با تمام توان بازی کردم.

شما تا به امروز نقش های بسیاری بازی کرده‌اید اما تعداد محدودشان نقش اصلی بودند.

اتفاقاً تمام نقش هایی که در تلویزیون بازی کرده ام نقش اصلی بودند.

اما در این سریال ها نقش هایی که به بازیگران مرد سپرده می شود پر رنگ تر است.

همین طور است. در سریال «بدون شرح» نقش اول مرد را «فتحعلی اویسی» بازی می کرد و من نقش اول زن بودم یا در سریال «بانکی ها» نقش اول زن و مرد را من و «حسن پور شیرازی» یا در سریال «خوش رکاب» من و «محمد کاسبی» نقش های اصلی زن و مرد را ایفا کردیم.

فکر می کنید چرا نقش های خوب و متفاوت برای مردها نوشته می شود و نقش های زن ها محدود و کلیشه ای هستند؟

اگر بخواهم درباره این موضوع نظر بدهم زیاد جالب نخواهد بود. معتقدم باید از مسئولان این سوال را بپرسید. امیدوارم روزی آن قدر نقش آفرینی بازیگران زن در تلویزیون گسترده شود که وقتی تماشاگران بازیگر زن را در اثری می بینند احساس نکنند او فقط لباسش یا اسمش در اثر تغییر کرده است.

خودتان هم علاقه دارید که نقش های خاص و متفاوت بازی کنید؟

بله، به شدت دوست دارم نقش های متفاوت در سنین مختلف بازی کنم. هیچ تعصبی نسبت به این که گریم پیر و جوان شوم ندارم و فقط دغدغه بازی کردن در نقش های خوب را دارم.

برخی از بازیگران به عنوان شغل به این حرفه نگاه می کنند و علاقه دارند که دیده شوند. نظر شما چیست؟

معتقدم در بازیگری انسان باید دیده شود. در واقع بازیگر، بازی می کند تا دیده شود. افرادی که فقط بازی می کنند می خواهند فقط دستمزد دریافت کنند و بروند، آن ها از زاویه شغل به این حرفه نگاه می کنند، در غیر این صورت بازیگر دوست دارد که درباره نقش کنکاش و با عشق کار کند و دوست دارد به همان اندازه دیده شود و مردم هنرش را ببینند و درباره آن قضاوت کنند. (مریم ضیغمی/ خراسان)