کودک کاراته‌کار من

جام جم سرا: او به پنج‌سالگی رسید و من او را در کلاس کاراته ثبت‌نام کردم. جلسات کلاسش تمام شد و روز قبل از امتحان برای گرفتن کمربند زرد فرا رسید. برای من خیلی مهم بود که او در امتحان قبول شود و کمربند بگیرد. به همین دلیل از صبح تا شب، یکریز با او تمرین کردم.

او در آن سن کم به هیچ وجه کار را جدی نمی‌گرفت، بخصوص که مامان با او تمرین می‌کرد و در فضای خانه کاملا راحت بود و دوست داشت فقط بازی کند. این کار پسرم، من را عصبی می‌کرد و به همین دلیل، یک بند سرش داد می‌زدم و می‌گفتم که با این تنبلی و اهمال‌کاری، محال است که امتحانش را قبول شود.

تمرین ما ادامه داشت و دادزدن‌ها و گله‌گذاری‌های من نیز همین‌طور. یکی از حرکت‌هایی که او درست انجام نمی‌داد و من بارها به دلیل همان بر سرش فریاد کشیدم، گردش به پشت بود. پسرم این حرکت را یاد نمی‌گرفت و من ده‌ها بار مجبورش کردم آن را انجام دهد و البته خشم و فریاد من هم چاشنی هر مرتبه‌ای بود که او به پشت می‌پرید.

روز بعد فرا رسید و فرزندم در امتحان شرکت کرد. مربی از او کاملا راضی بود و براحتی کمربند زرد را به وی داد. جالب آن که امتحان پرش به پشت را اصلا از او نگرفت. ما آموزشگاه را ترک کردیم و سوار ماشین شدیم تا به خانه برگردیم. در راه پسرم از من پرسید: مامان، تو چرا دیروز این همه من را مجبور به پرش به پشت کردی؟ تو خیلی من را به خاطر این حرکت دعوا کردی در حالی که مربی امتحانش را نگرفت.

رنجش‌ خاطری که در لحن پرصداقت کودکم موج می‌زد، همچون سیلی محکم به صورتم خورد. من هنگام تولد او با خود عهد کرده بودم که درکش کنم و هرگز با اجبار، چیزی را به وی تحمیل نکنم. اما الان عهدم را زیر پا گذاشته بودم و به خیال خود در اندیشه به اجبار موفق کردن فرزندم بودم؛ بی‌آن‌که بدانم این موفقیت‌های تحمیلی به قیمت از دست دادن اعتماد به نفس پسرم تمام می‌شود و نقش تخریبگر آن، به‌مراتب پررنگ‌تر از سازندگی‌اش خواهد بود.

از آن لحظه به بعد، رفتارم را با فرزندم تغییر دادم. در حضور دیگران می‌گفتم که به او افتخار می‌کنم و گهگاه در خلوتمان به وی یادآوری می‌کردم که چقدر دوستش دارم. حال می‌دانم که عزت نفس او از هر توانایی دیگری مهم‌تر است. (ضمیمه چاردیواری)