گلاره عباسی: در تلویزیون خوش‌شانس‌تر هستم!

«شیار 143» یک موضوع تجربه شده مانند شرح احوالات مادران رزمندگان جنگ را دستمایه قرار داده اما با محور قرار دادن شخصیت زن، به قصه خود غنای خاصی بخشیده و شاید دلیل پر مخاطب بودن آن هم همین تکیه بر احساسات عمیق مادرانه باشد. با گلاره عباسی بازیگر نقش فردوس(خواهر شهید) در این فیلم گفت و گویی کرده ایم:

از نگاه شما اصلی ترین عامل موفقیت و اثرگذاری شیار 143 چه بوده؟ قصه، بازیگری، یا روایت تک محوری فیلم؟

فیلم «شیار143» فیلمی بود که هم از نظر تخصصی مورد توجه قرار گرفت و هم از جنبه های عامیانه مورد پسند مخاطبان واقع شد. اینکه هم منتقدان ، هم سینماگران و هم داوران جشنواره فجر فیلمی را دوست بدارند، اتفاق مهمی برای آن به حساب می آید. ما سیمرغ بهترین فیلم از نگاه مردم را به دست آوردیم و همین موضوع به تنهایی باعث خوشحالی ماست.

در مورد بازیگری این فیلم خیلی صحبت ها شده و همین روزها هم در جشنواره های خارج از کشور مطرح شده است. این اتفاق نشان می دهد که «شیار 143» از جنبه های مختلف، فیلم قابل بحثی است، ضمن اینکه خود من چندان محتوا ، ساختار و بازی ها را جدا از هم نمی دانم. وقتی یک فیلم خوب است و این قدر دیده می شود، حتما تمام این وی‍ژگی ها را با هم دارد. به نظر من همه معیارهای موفقیت یک فیلم، عواملی به هم پیوسته هستند.

عده ای از منتقدان می گویند «شیار 143» با تکیه بر احساسات مخاطب کار خود را جلو می برد و شاید اگر هر مادر شهید دیگری در هر فیلم دیگری نشان داده می شد، استقبال او را بر می انگیخت. در این باره چه نظری دارید؟

ما تا به امروز فیلم های زیادی در باره جنگ و شهدا و مادران شهید داشته ایم ؛ فیلم هایی که خیلی از آنها موفق بوده و خیلی دیگر هم از هیچ راهی نتوانسته مخاطب خودش رو پیدا کند و فیلمی باشد مثل «شیار 143». خیلی از این آثار ضعیف، هم هزینه های بیشتری در بر داشته اند و هم امکانات گسترده تری در اختیار سازندگان شان بوده و اتفاقا این سعی را هم داشته اند که عواطف و احساسات مخاطب را درگیر کنند ولی نتوانسته اند موفق باشند .

تعجب می کنم اگر کسانی این نظر را داشته باشند، چون در ارتباط با سینمای جنگ و مادران شهید در این سال ها فیلم های زیادی ساخته شده و حتی باید بپذیریم مخاطب آثاری از این دست، کاهش پیدا کرده بود، اما با فیلم ما دوباره سینمای دفاع مقدس، جان تازه ای گرفت.
به نظر شما دوران فیلمسازی برای دفاع مقدس به پایان رسیده یا اینکه می شود با نگاه های جدید همچنان روایت های تازه ای را برای مخاطب رو کرد؟

این دوره هشت سال از تاریخ کشور ما را شامل می شود. عده زیادی از مردم درگیر جنگ بودند و خواسته و نا خواسته یا.مستقیم و غیر مستقیم تبعات آن را تحمل کردند. حتی نسلی که بعد از جنگ به دنیا آمدند هم کم و بیش زندگی شان با این واقعه گره خورده بود. ما هنوز خانواده هایی در این جامعه سراغ داریم که عزیزانشان جانباز هستند و درگیر با مشکلاتی که همه در جریان هستیم. جنگ ما در حقیقت یک دفاع بود و یک سرزمین در برابر اتفاقی که بر آن تحمیل شده بود، هشت سال ایستادگی کرد .

در بازدید از آسایشگاه ها خیلی از جانبازان را دیدم و با برخی از هم نسلانم آشنا شدم که مثل من زندگی نکرده اند؛ کسانی که فرزند شهید هستند و هنوز این سینما خیلی به آنان بدهکار است.

به نظر من سال های سال می شود در باره این رخداد 8 ساله حرف زد. من به واسطه فیلم «شیار143» این سعادت را داشتم که با خیلی از این خانواده ها ارتباط برقرار کنم. در بازدید از آسایشگاه ها خیلی از جانبازان را دیدم و با برخی از هم نسلانم آشنا شدم که مثل من زندگی نکرده اند؛ کسانی که فرزند شهید هستند و هنوز این سینما خیلی به آنان بدهکار است.

اساسا در طول این سال ها فعالیت شما در سینما کمتر از تلویزیون بوده. این موضوع به انتخاب های شما بر می گردد یا پیشنهادهای دریافتی؟ بازیگری برای سینما و تلویزیون چه تفاوت هایی دارد و شما کدام یک را بیشتر دوست دارید؟

- من در این سال ها هم در سینما و هم در تلوزیون کار کرده ام، ولی شروع فعالیت من با تلویزیون بوده و می توان گفت در این مدیوم خوش شانس تر بودم، چون در سینما یک فیلم کار کردم با داریوش فرهنگ، اما اکران نشد و فیلم دیگرم هم به نام «اشیا از آنچه در آینه می بینید نزدیک ترند» هنوز اکران عمومی نشده است. این فیلم اولین تجربه سینمایی نرگس ابیار به حساب می آید و تا امروز در فستیوال های خارجی بسیار مورد توجه قرار گرفته است.

من به ادبیات خیلی علاقه دارم و درست دارم در کنار بازیگری مخاطب خوبی هم برای ادبیات باشم و البته برای هنر.

تنها نمایش داخلی این فیلم به جشنواره فیلم فجر سال 91 مربوط می شود و قرار است بعد از «شیار143» روی پرده بیاید. در ارتباط با تلویزیون می خواهم نکته ای را اضافه کنم، من این مدیوم را خیلی دوست دارم ، چون مخاطب مردمی بیشتری دارد و اساسا به همین دلیل است که کار کردن در تلویزیون برایم خیلی ارزشمند است. امیدوارم بتوانم در آینده کارهای خوبی برای تلوزیون انجام بدهم. البته در یک نگاه نهایی کار خوب و نقش خوب، هدف اصلی من است و چندان برایم فرقی نمی کند در فیلم کوتاه حضور داشته باشم یادر تئاتر، سینما یا تلوزیون.

کمی هم به عقب برگردیم. شما بازیگری را چطور فرا گرفتید، چطوری به دنیای آن قدم گذاشتید و اولین تجربه های تصویری شما چه بود؟

- من بازیگری را با دانشگاه تئاتر شروع کردم و کلاس های بازیگری امین تارخ. حضور آقای تارخ در مسیر کاری من بسیار موثر بود و از طریق ایشان توانستم وارد فضای حرفه ای بشوم. اولین تجربه ی جدی من که مخاطب بشناسد و به یادش مانده باشد، سریال «درچشم باد» به کارگردانی اقای جعفری جوزانی است. در این مجموعه نقش خیلی خوبی داشتم به نام فاطمه و حدود دو سال به صورت پراکنده برسر صحنه آن حاضر شدم.

سقف آرزوهای شما در بازیگری چیست؟ تا امروز به چند درصد از آنچه می خواسته اید دست پیدا کرده اید؟

- همه هنرها دنیای گسترده ای دارد و نمی شود به این سادگی و کوچکی به آن نگاه کرد و راضی شد. بازیگری دنیای عجیبی دارد و می توان گفت تمام شدنی نیست. به نظر من به تعداد آدم ها و به تعداد قصه ها کاراکتر های جذاب وجود دارد برای بازی کردن. من در ابتدای دهه سی زندگی ام هنوز کمی وقت دارم برای اینکه نقش های جذاب و ماندگاری بازی کنم . بازیگری همچنان برای من خیلی جدی است و به این نتیجه رسیده ام که بُعد هنری و فر هنگی نقش ها و پروژه هایی که می‌پذیرم، تنها خواسته من در بازیگری است و دنبال هیچ چیز دیگری جز خود بازیگری نیستم.

بازیگری برای تئاتر را تا امروز تجربه کرده اید؟ کمتر بازیگری پیدا می شود که بازی روی صحنه را دوست نداشته باشد. فکر می کنید چرا؟

- بازی در تئاتر را سال های اول کارم به صورت دانشجویی وکارگاهی تجربه کردم . این عرصه دنیای جذابی است و من مشتاقم دوباره آن را تجربه کنم .

بعد از «شیار 143» آیا جنس فیلمنامه هایی که به دست شما می رسید با دوران پیش از آن، فرق کرد؟ از اینکه خودتان را در یک نقش تکرار کنید واهمه دارید؟ برای جلوگیری از این اتفاق چه می کنید؟

- من بعد از این فیلم، سریال «مدینه» را بازی کردم به کارگردانی سیروس مقدم و با نویسندگی سعید نعمت اله . این مجموعه، کار موفقی بود و من در آن یک نقش منفی داشتم. سریال در ماه مبارک رمضان پخش شد و از این نظر که به زمان اکران «شیار 143» نزدیک بود، برای من اتفاق خیلی خوبی به حساب می آمد.

من در کنار یک فیلم سینمایی، یک کار موفق تلویزیونی را تجربه کردم . کاری که مرا در نقش یک شخصیت منفی نشان می داد و چهره ای کاملا شهری و متفاوت را از من به نمایش گذاشت. بعد از این، تلاش می کنم نقش های متفاوت بازی کنم و البته این هم بستگی به این دارد که کارگردانها و نویسنده ها ریسک پذیری بالاتری داشته باشند ، درست مثل سازندگان سریال «مدینه» که چنین خصوصیتی داشتند.

به نظر شما به عنوان یک بازیگر، جای چه قصه ها و چه قهرمان هایی در این سینما هنوز خالی مانده است؟

- شاید پیوند بیشتر سینما و کتاب، حلقه گمشده این سینماست. در پاسخ دقیق تر به سوال شما اشاره می کنم به حضور مریلا زارعی در فیلم «شیار 143» و بازی درخشان و فوق العاده ای که از خود نشان داد. او بار دیگر به یادمان آورد که بازیگرهای زن نیز همچنان می توانند در عرصه بین المللی بدرخشند، حتی با نقش یک زن روستایی و ساده ایرانی. نرگس آبیار نیز نگاه ظریف و دقیقی به ادبیات و سینما دارد و این نگاه متفاوت و زنانه اش است که او را از دیگر کارگردان ها متفاوت می کند.
به غیر از بازیگری به چه هنری مشغول هستید؟ ممکن است در آینده شما را در کاری غیر از بازیگری مشاهده کنیم؟

- من به ادبیات خیلی علاقه دارم و درست دارم در کنار بازیگری مخاطب خوبی هم برای ادبیات باشم و البته برای هنر. می دانید؟ مخاطب خوب بودن هم خودش دنیایی دارد! (بانی فیلم - عظیمه کنعانی)