درس‌هایی از امام یازدهم (ع)

نسیم سحر هشتم ربیع‌الثانی، جانمایه عشق را به گستره خاک می‌بخشد. آبشاری از نور، از خنده‌های شادمانه خورشید، به مهمانی زمین می‌آورد. دریچه‌ای از شور و شعف و شادی بر دل مومنان گشوده می‌شود و ترنم شکفتن نوگلی معطر، در گلزار توحید، دل‌ها را مجذوب خویش می‌کند.

کد خبر: ۷۶۴۸۸۹

فرزند دهمین سپهر آسمان ولایت و امامت پا به عرصه هستی می‌گذارد و زمین و زمان را روشنی می‌بخشد. چکاد بلند آفتاب عالمگیر وجود او، گرمی‌بخش دل خداجویان می‌شود و چهره روشن و تابناک ایستادگی را به ارمغان می‌آورد، سیمای بلند فرزانگی حضرتش جوانمردی را به همراه دارد، پگاه پرتبسم ایمان، مشعل فروزان راهی است که در آن گام می‌گذارد.

نام حسن زیبنده وجود نازنین او می‌شود تا چراغ‌دار راه نیکی‌ها شود. او یازدهمین ستاره‌ای است که صدق و صفای وجودش، هدایتگر فتوت و جوانمردی است.

طلعت زیبای حیات او آرمان‌طلبی به دنبال دارد. او آمده است تا در زندگی و دوران پرمشقت تبعید و شبهه‌افکنی‌ها، روح تعقل، واقع‌بینی و حماسه بدمد، امام از خاندانی است که مدافع حریم مهر نبوی و رسالت رسول خاتم سرمدی و تداوم‌بخش راه عدل علوی علیه‌السلام بوده‌اند. او امام است تا راه‌بان و سکاندار این مسیر هدایت و روشنایی باشد.

او آمده است تا خورشید عدالت را راه‌بان و بر اهل یقین الگوی محبت و آرامش و سرچشمه ایمان و جلوه‌ای از نور الهی باشد.

آمده است تا نور امامت را همچنان بر دل‌ها بیفشاند و ترنم رستگاری صالحان را دوباره در کالبد وجود همه جاری کند و شکوه عارفانه ایمان را یادآور شود.

چرا که حضرتش می‌فرمود:

دو خصلت، بالاترین اوصاف است: ایمان به خداوند و سودمند بودن برای برادران دینی.

ابراز شادی و شعف در برابر افراد پریشان و گرفتار، از ادب انسانی محسوب نمی‌شود.

کسی که برادر دینی‌اش را پنهانی نصیحت کند، او را آراسته و اگر در انظار مردم از او انتقاد کند، وی را زشت جلوه داده است.

از نشانه‌های فروتنی سلام کردن به همه و نشستن در پایین مجلس است.

خنده بی‌مورد نشانه نادانی است.

از جمله گرفتاری‌های کمرشکن، همسایه‌ای است که چون خوبی یا کار نیکی را ببیند آن را پنهان سازد و چون بدی ببیند آن را افشا کند.