تلنگر به وقت‌نشناس‌ها

جلسه صبح شورا ساعت 9 و 30 دقیقه آغاز شد، اما همه اعضا به موقع نیامدند. سروقت نیامدن هم معمولا عاملی است برای به‌هم خوردن نظم جلسه و باز و بسته شدن مدام درهای ورودی و احوالپرسی‌های نظم‌به‌هم‌زن.

عباس شیبانی اما به این وضع اعتراض کرد و از رییس جلسه خواست تا اسم کسانی را که با تاخیر به جلسات می‌آیند، فهرست کند و برای چاپ به روزنامه‌ها بدهد.

حرف این عضو شورای شهر اگر به‌مزاح گرفته شود جای خنده دارد، چون یادآور فهرست خوب‌ها و بدهایی است که شاگرد مدرسه‌ای‌ها می‌نویسند و اتفاقا روی تخته هم می‌نویسند تا همه منظم‌ها و بی‌نظم‌ها را بشناسند اما اگر موضوع را به مزاح نگیریم و به عمق این تذکر فکر کنیم به حرف پرمغزی می‌رسیم.

تصور کنید روزی قرار شود اسم همه آدم‌های وقت‌نشناس در روزنامه‌ها چاپ شود یا اسامی‌شان از رسانه‌های صوتی و تصویری پخش شود، آن وقت فکر می‌کنید چند نفر بمانند که هیچ وقت نامی از آنها برده نمی‌شود؟ این که اسم چه کسی خوانده شود و اسم چه کسانی محفوظ بماند هم ربطی به جایگاه اجتماعی و مرتبه شغلی‌شان ندارد که حتما خیلی از نام‌آوران و چهره‌هایی که می‌شناسیم اسم‌شان گفته خواهد شد.

ما که خبرنگاریم و همیشه با مسئولان دمخور، ما که موظف به پوشش اخبار رویدادها هستیم و همیشه مصر برای پیگیری اخبار، همواره پستمان به وقت‌نشناسی می‌خورد که البته شما هم که مردمید با وقت‌کشی و وقت‌نشناسی و خلف وعده درگیرید.

زمان چیز باارزشی است و برخی می‌گویند طلاست، بعضی وقت‌ها دقایق و ثانیه‌ها حکم مرگ و زندگی دارد و لحظاتی که برای ما بی‌ارزش و کم‌اهمیت می‌گذرد برای دیگران حیاتی است. وقت‌شناسی خصلتی پسندیده است، باور کنید عزت و احترام هم برای آدم‌ها می‌آورد.

آدم وقت‌شناس و پایبند به قول و قرار را همه دوست دارند، او هم همه را دوست دارد، چون به وقت دیگران که جزئی از عمر آنهاست، احترام می‌گذارد.

مریم خباز‌ - گروه جامعه