«لو» و مبارزه‌ای بدون انگیزه

مطمئنا او هم وسوسه شد که به حضور در تیم ملی ادامه دهد و موفقیت‌های بیشتری در یورو 2016 و حتی جام جهانی 2018 به دست بیاورد؛ با وجود این، شیوه کار آلمانی کاملا متفاوت با این تفکر است.

از اولین لحظه‌ای که بازیکنان آلمانی برای تیم‌های پایه بازی و اولین توجهات را در فوتبال این کشور جلب می‌کنند، متوجه جایگاهشان در این سیستم می‌شوند. این شامل بهبود تکنیک فردی، پذیرفتن هویت جمعی و پیشرفت مداوم تا رسیدن به تیم‌های بزرگسالان است. بازیکنانی که در پایان این سیستم قرار می‌گیرند نیز از این پروسه مستثنا نیستند.

بازیکنانی مانند لام، میروسلاو کلوزه و پر مرته‌ساکر مطمئنا می‌توانستند به آلمان در راه رسیدن به یورو 2016 کمک کنند اما آنها متوجه شدند همان‌قدر که در موفقیت‌ سال‌های اخیر تیم ملی نقش داشتند، جدایی‌شان هم برای ادامه این موفقیت لازم است. آنها باید کنار می‌رفتند تا فضا برای نسل جدید باز می‌شد و به این ترتیب، سرمربی تیم دیگر نمی‌تواند با انتخاب بازیکنان قدیمی، در باد موفقیت‌های گذشته بخوابد.

آنها همچنین با این خداحافظی بموقع، می‌توانند مطمئن باشند که میراثشان برای همیشه باقی خواهد ماند. آنها دیگر مانند ایکر کاسیاس و ژاوی که ارکان اصلی موفقیت‌های اسپانیا بین سال‌های 2008 تا 2012 بودند، در مسیر ناکامی قرار نخواهند گرفت؛ اشتباهی که اسپانیایی‌ها انجام دادند و حالا باید یک تیم جدید را از نو بسازند.

این اشتباهی است که «یواخیم لو» هم مرتکب شد. او با امضای قرارداد جدید با فدراسیون فوتبال آلمان، فرصت پیش رفتن را از فوتبال این کشور و همچنین حفظ کردن میراثش را از خودش گرفت. او این فرصت را پیدا کرده بود تا در سال 2004 به عنوان دستیار یورگن کلینزمن، روی نیمکت آلمان بنشیند و در سال 2006 و با جدایی کلینزمن، به نفر اول نیمکت تیم ملی تبدیل شود. برای آلمانی‌ها انتخاب سرمربی هرگز به معنای انتخاب یک نام بزرگ نبود. برای آنها انتخاب سرمربی، در واقع انتخاب فردی است که تیم را به جلو ببرد و تمام فوتبال کشور را به دنبال خود بکشد.

بعد از قهرمانی در جام جهانی 2014، لو بهترین فرصت را برای جدایی از تیم ملی آلمان داشت اما او و کادر فنی‌اش، همگی قرارداد جدیدی امضا کردند. آلمان نیاز به خون تازه داشت و نتایجشان در دیدارهای دوستانه اخیر و همچنین در مقدماتی یورو 2016، این را بخوبی اثبات می‌کند. تغییرات تنها بعد از شکست‌ها نباید انجام شود. آلمان‌ها با توجه به دوره ناکامی طولانی‌شان بین سال‌های 1996 تا 2014، بهتر از هر ملت دیگری می‌دانند که موفقیت براحتی به دست نمی‌آید.

«لو» تا این مرحله از رقابت‌های مقدماتی یورو 2016، از همان اصولی که تیمش را در جام جهانی به قهرمانی رساند، استفاده کرد اما هنوز نتایج چندان خوبی کسب نکرده است. آنها در گروه D، پشت سر لهستان و هم‌امتیاز با اسکاتلند، در رتبه دوم قرار دارند. شکست مقابل لهستان و تساوی برابر ایرلند در خانه، نتایجی نبود که هواداران آلمانی انتظارش را داشته باشند.

این نتایج بخوبی نشان داد که آلمان برای در اوج ماندن باید راه جدیدی پیدا کند. هنوز بازی‌های زیادی از مقدماتی یورو 2016 باقی مانده و فاصله یک امتیازی با لهستان براحتی قابل جبران است. آلمان مطمئنا به یورو 2016 راه پیدا می‌کند و لو نیز همچنان هدایت این تیم را برعهده خواهد داشت؛ اما بد نیست نگاهی به دستاوردهای او در تورنمنت‌های گذشته هم انداخت.

البته «لو» اکنون مربی سال فیفاست و در ماه‌های اخیر با ستایش‌های زیادی روبه‌رو شده است اما قهرمانی آلمان را نمی‌توان تنها حاصل کار او دانست. او جمعی از بهترین‌های فوتبال دنیا را در اختیار داشت؛ با سبک بازی‌ای که کاملا مشخص بود.

بعید است اگر ماریو گوتزه در دیدار مقابل آرژانتین آن گل سرنوشت‌ساز را نمی‌زد، لو پیشنهادی برای تمدید قرارداد دریافت می‌کرد. میراث او به عنوان یک مربی قهرمان در واقع فاصله زیادی با ناکامی نداشت. او در سه تورنمنت قبلی نتوانسته بود تیمش را به موفقیت برساند و بسیاری او را یک ناکام همیشگی می‌دانستند. هرچند حضور در یک فینال و دو نیمه‌نهایی خیلی هم بد نبود اما با استانداردهای فوتبال آلمان، چندان دستاورد درخشانی نبود.

تساوی 2ـ2 مقابل استرالیا، آخرین نتیجه معمولی و نه‌چندان درخشان« لو» و شاگردانش در ماه‌های اخیر بود. مرحله انتقالی آلمان اصلا به آن خوبی که انتظار می‌رفت، پیش نمی‌رود و لو هنوز باید چیزهای دیگری به تیمی که در حال حاضر قهرمان جهان نام دارد، اضافه کند. آلمان با پیروزی 1 ـ‌7 مقابل برزیل در جام جهانی، خود را به عنوان بهترین تیم دنیا معرفی کرد؛ دیداری که بهترین لحظه دوران مربیگری« لو» بود. البته واقعیت آن است که آن تیم برزیل در روزی که تیاگو سیلوا و نیمار را در اختیار نداشت، تیم ضعیفی بود. آلمان در دیدار مقابل غنا و الجزایر که تیم‌های درجه یکی نبودند، به زحمت افتاد و در دیدار مقابل آرژانتین در فینال هم اصلا برتر از حریف نبود. مثلا اگر لیونل مسی از موقعیت فوق‌العاده‌اش استفاده می‌کرد، چه رخ می‌داد؟ یا اگر آنخل دی ماریا آماده بود و به بازی می‌رسید؟ ستاره منچستریونایتد در دیدار دوستانه‌ای که چند هفته بعد انجام داد و به پیروزی 2 ـ 4 آرژانتین انجامید، نشان داد که می‌توانست چه بلایی به سر ژرمن‌ها بیاورد.

آلمان بعد از قهرمانی در جهان، اصلا در اندازه‌های یک قهرمان جهان ظاهر نشد و شاید آنها نیاز داشتند که علاوه بر گذار از ترکیب اصلی‌شان، روی نیمکت هم این دوره گذار را طی کنند تا پیشرفت‌شان ادامه پیدا کند.

«لو» پیش از جام جهانی مصاحبه‌ای با نشریه سوئیسی chweiz am Sontag داشت که البته توجه چندانی ایجاد نکرد اما مدتی بعد، این روزنامه فاش کرد که به درخواست فدراسیون فوتبال آلمان، یک سوال از این مصاحبه حذف شده است.

در آن مصاحبه از «لو» پرسیده شده بود اگر آلمان قهرمان جهان شود، از تیم آلمان جدا می‌شود؛ و پاسخ این بود: نمی‌دانم. ممکن است. بعد از 10 سال، می‌توانم تصور کنم که بار دیگر سرمربی یک تیم باشگاهی شوم.

این سوال از مصاحبه حذف شد تا از یک جنجال در رسانه‌های آلمانی جلوگیری کند اما جنبه کلیدی در دیدگاه «لو» برای آینده‌اش را در خود نهفته دارد. در آن زمان، قرارداد او تا سال 2016 اعتبار داشت و قابل درک است که با توجه به رسیدن او به هدفش، دیگر انگیزه چندانی برای نشستن روی نیمکت ژرمن‌ها را نداشته باشد.

اما «لو» چرا نظرش را تغییر داد؟ آیا به دلیل نداشتن پیشنهاد مناسب بود یا فدراسیون فوتبال آلمان گزینه مناسبی برای او نداشت؟ به هر حال، آلمان همچنان مربی‌ای دارد که با وجود قهرمانی در جهان، همچنان در بین بخش بزرگی از فوتبال دوستان این کشور، به دلیل شیوه کاری‌اش، محبوبیت زیادی ندارد. منتقدان او هنوز شکست در نیمه‌نهایی یورو 2012 مقابل ایتالیا و از دست دادن برتری 4 گله، در تساوی 4ـ4 مقابل سوئد را فراموش نکرده‌اند. برای آنها، تنها یک قهرمانی نمی‌تواند باعث فراموشی همه این ناکامی‌ها شود.

اکنون« لو» باید در ادامه رقابت‌های یورو 2016 نتایج بسیار بهتری کسب کند و البته با قهرمانی از فرانسه به خانه برگردد؛ هر نتیجه‌ای بجز فتح جام، یک شکست برای او خواهد بود. لو دیگر این فرصت را ندارد که براحتی کنار بکشد و همچنان نام قهرمان جهان را بر خود داشته باشد؛ کاری که فیلیپ لام، کلوزه و مرته‌ساکر انجام دادند.

سایت گل / مترجم: بهنام جعفرزاده