جشن سلام؛ شما هم دعوتید؟

همه انگار جزئی از یک خانواده بزرگ چند هزار نفری هستند، همه انگار سال هاست هم را می‌شناسند و به همین خاطر هیچکس غریبه یا غمگین نیست و هر که در جشن شرکت کند تا مدت‌ها حال و هوایش تغییر می کند و لبخند روی لب هایش کمرنگ نمی شود.

این ها که گفتیم آرزو یا رویا نیست؛ دیده های مان از « جشن سلام » مازندرانی های تهران در سال‌های گذشته است. آنها هر سال در اواخر فروردین ، به مناسبت نوروز و برای آشنایی و تجدید دیدار، جشن می گیرند و امسال هم مراسم شان پابر جاست و خوش به حال همه آنهایی که پنجشنبه این هفته از ساعت 16 تا 20 به پارک آب و آتش می روند تا در شادی شان، شریک شوند.

هر سال علاوه بر همه مازندرانی های مقیم پایتخت مثل رامسری ها، سوادکوهی ها، تلارپی‌ها، آملی‌ها، بابلی‌ها، کجوری ها و تنکابنی ها که خودشان را حتی از دورترین نقاط شهر به محل برگزاری جشن می رسانند ،‌‌ تهرانی های زیادی هم به مراسم « سلام » می پیوندند.

شرکت کنندگان در این جشن می خواهند به بقیه ثابت کنند برای شاد بودن لزوما جیب های پر یا بریز و بپاش آنچنانی لازم نیست. آنها اعتقاد دارند برکت،‌ در جمع است و شادی هم مانند غم، واگیر دارد. پس چرا به جمعی شاد نپیوندند و نور و لبخند و انرژی را از آن جذب نکنند و به زندگی خودشان و آدم های اطراف شان باز نتابانند؟

ایران ما، 31 استان دارد که هر کدام آداب و رسوم،‌ خوراک، پوشاک ،‌ موسیقی و گویش مخصوص به خود را دارند و کاش سنت مازندرانی ها، به مردم استان های دیگر هم سرایت کند و آنها هم مراسمی از این دست را بویژه در پایتخت و کلان شهرها، برگزار کنند تا در پوشش برپایی جشن، علاوه بر افزایش نشاط اجتماعی، هویت فرهنگی شان را تقویت کنند، شرایطی برای آشنایی خانواده ها و جوان های آماده ازدواج شان فراهم کنند،‌ از دغدغه های هم با خبر شوند و تا جایی که ممکن است برای حل مشکلات یکدیگر گامی بردارند، پیوندهای اجتماعی شان را گسترش می دهند و فرهنگ شان را به دیگران بشناسانند.

مریم یوشی زاده - خبرنگار جام جم آنلاین