آخرین شوالیه‌ها (Last Knights)

در دوره‌ای مفروض، امپراتوری عظیمی از همه نژادها تشکیل شده و گویا دیپلماسی جای جنگ و خونریزی را گرفته و با این تفاسیر، شوالیه‌ها به عنوان جنگجویانی زبده و جوانمرد رو به افول نهاده‌اند و حالا این داستانی از آخرین دسته شوالیه‌های واقعی است؛ مردانی که شرف از هر چیزی برایشان مهم‌تر است.

مورگان فریمن را در نقشی این چنینی، آخرین بار در فیلم رابین هود: شاهزاده دزدان همراه با کوین کاستنر به سال 1991 دیده بودیم. کلایو اوون هم بعد از فیلم آرتور شاه (King Arthur 2004) در چنین نقشی ظاهر نشده بود، اما چهره‌اش جان می‌دهد برای ایفای این گونه بازی‌ها و به هر حال تنها کسی که در فیلم کاملا در نقش درست جای گرفته بود، هم اوست.

آخرین شوالیه‌ها، سومین فیلم کازئواکی کریا کارگردان ژاپنی است که دو فیلم بلند قبلی را در ژاپن ساخته (Goemon2009، casshern2004) و این اولین فیلم آمریکایی او به شمار می‌رود. دو فیلم قبلی او نیز با دستمایه اکشن و در قالب صحنه‌های رزم با شمشیر بودند و در سومین فیلم، سبک سامورایی به شیوه شوالیه‌های اروپایی تلفیق شده که اثری سوء در فیلم گذاشته است.

فیلم داستان بدی ندارد و اتفاقا قصه گوست و روی کاغذ هم نمره قبولی می‌گیرد، اما به طرز غریبی نچسب است و نقدهای خوبی دریافت نکرده و این به عوامل فنی و طبعا کارگردان (به عنوان انتخابگر نهایی تصویر ارائه شده) برمی‌گردد.

خرده پیرنگ‌های ضعیف و شخصیت‌هایی که از میانه فیلم رها می‌شوند، انتخاب اشتباه برخی بازیگران در نقش‌ها که در ناباورانه بودن صحنه‌ها دخیل‌اند، مثلا نقش پادشاه (با بازی پیمان معادی) با آن صدا و هیبت خالی از صلابت، نور کم صحنه‌ها که فیلم را از ابتدا تا انتها در فضایی گرفته می‌برد و مهم ترین اصل افول فیلم به درجه یک فیلم تجاری معمولی است و استفاده کم از لانگ‌شات (نمای دور)، خوراک چنین فیلم‌ها و روایت‌هایی است.

میلاد حاتمی

جام‌جم