آبله بر صورت شب‌

هر شهری بنا به بافت فرهنگی، سنتی و البته بودجه‌ای که دارد، شب‌های خود را زیبا و دیدنی می‌کند. در کلانشهرها دیدنی‌های چشم‌نواز شب بیشتر است.

مثلا جلوه پل طبیعت در شب بیشتر از روز است. درخچه‌های آذین بسته که در روز در میان ازدحام پارک‌ها و بوستان‌ها گم می‌شوند در شب بیشتر دیده می‌شوند. انگار طراحان و مسئولان زیباسازی آنها را چراغانی‌ می‌کنند تا مردم کشفشان کنند و از این کشف خود لذت ببرند.

اصلا شب انگار برای کشف و شهود ساخته شده است.برای آنهایی که ماجراجو هستند، شب پر از راز و رمز است و پر از ماجراهایی که منتظرند تا کسی سراغ آنها بیاید.

اگر عکاسان اجتماعی را گروهی از همین ماجراجوها بدانیم، شهر شب پر است از سوژه‌.پر از هیجان. شب سیاه هست اما انگار این پوشش سیاه مانند ذره‌بینی است که گروهی را درشت‌تر می‌کند و آنها را بیشتر نشان می‌دهد.

سیاهی شب انگار زشتی آنها را بیشتر نشان می‌دهد. آنها مثل زخم آبله بر صورت شهر هستند که زیبایی‌ها را در حاشیه قرار می‌دهند و عکاس ماجراجو به دل شب می‌زند تا این زخم زشت را نشان دهد.

معتادان شب‌ها بیرون می‌زنند، شاید روزها هم هستند اما روشنی و شلوغی روز آنها را در خود مخفی می‌کند اما شب که می‌شود، شهر که آرام می‌گیرد، آنها مانند تاول بیرون می‌زنند و دیده می‌شوند.

آنها به میان پارک‌ها می‌آیند و تمام زیبایی‌های این مکان‌های سبز را اشغال می‌کنند. به‌حاشیه بزرگراه‌ها می‌آیند و امنیت آدم‌ها را تهدید می‌کنند. معتادان انگار از هیچی نمی‌ترسند. به ته خط رسیده‌اند و می‌دانند کسی دوست ندارد به زخم آبله آنها دست بزند چون آلوده می‌شود.

شب زیباست اما عکس‌ها نشان می‌دهد که در پارک‌های جنوب شهر، در بوستان‌های اطراف بزرگراه‌ها و... شب در سایه معتادانی است که به ته‌خط رسیده‌اند و از هیچ چیز نمی‌ترسند اما آدم‌ها را می‌ترسانند.

عکس‌ها را که می‌بینی از این همه آزادی که به آنها داده شده، شگفت‌زده می‌شوی و به مردمی فکر می‌کنی که در اطراف این پارک‌ها زندگی ‌می‌کنند و حتما کودکانی دارند که این زشتی‌ها بر ذهن و آینده آنها تاثیر می‌گذارد.

طاهره آشیانی - جام‌جم