پشت صحنه همایش‌ها

به گزارش جام جم کلیک ، در میان این ویدئوها چشمم به ویدئویی از یکی از چهره‌های شناخته شده و فعال در حوزه برگزاری نشست‌های تخصصی خورد که هر چند وقت به حوزه فاوا هم افتخار می‌دهد.

دانلود ویدئو کامل شد: «سلام به همه دوستان، من و آقای فلانی الان در اصفهان هستیم و برای شرکت در یک سمینار خسته‌کننده آمده‌ایم.

از کنفرانس بیرون آمده‌ایم تا سری به فلان رستوران پرآوازه اصفهان بزنیم و ببینیم چه نمره‌ای می‌گیرد!»

سالانه صدها همایش، کنفرانس و سمینار در حوزه فناوری اطلاعات و ارتباطات در کشور برگزار می‌شود.

برخی از این همایش‌ها قدمتی دیرینه دارند و دست‌اندرکاران آنها هم خود را به عنوان چهره‌های این بازار در ایران جا انداخته‌اند.

همایش‌های زیادی هم در خارج از کشور در این حوزه برگزار می‌شود. تعداد زیادی از همایش‌های مربوط به این حوزه در کشورهای همسایه چون عراق، افغانستان، تاجیکستان و کردستان را نیز برگزارکنندگان حرفه‌ای همایش‌های ایرانی برگزار می‌کنند.

اما خروجی این همه نشست و همایش چیست؟ برگزاری این نشست‌ها چه هدفی دارد؟ این همایش‌ها چه کارکردی در این بازار دارد؟

تکرار مکررات

تنها با جست و جوی کوتاهی در فضای سایبری با کلمه‌های کلیدی چون همایش، نشست، کنفرانس و سمینار همراه کلمات فناوری اطلاعات و ارتباطات و فضای مجازی، می‌توان نتایج زیادی را پیدا کرد.

در حوزه‌های کارآفرینی، اپراتوری تلفن همراه، آسیب‌های اجتماعی، وب، کسب و کارهای نوظهور، پژوهش‌های کاربردی، امنیت، ارتباط‌های بی‌سیم، زیرساخت، هویت، فضای مجازی پاک، جامعه‌شناسی و انواع موضوع‌های همایش و نمایشگاه‌های جنبی‌ای که در کنارشان برگزار می‌شود.

جدای از تاثیر مثبت و سازنده‌ای که کسب معلومات، ارائه کردن آن، هم‌اندیشی و ارتباط با متخصصان یک رشته فنی و مهندسی می‌تواند

برای کشور به ارمغان بیاورد و فارغ از تعداد نه چندان کمی از نشست‌ها و همایش‌های تخصصی حرفه‌ای و پربار در این حوزه، تعداد زیادی از این نشست‌ها با مضامین تکراری، فاقد ارزش علمی، بدون خروجی مشخص، بی‌نظم و بی‌کیفیت برگزار می‌شود که در این نوشته در مورد این همایش‌ها صحبت می‌شود.

اتلاف منابع

جرقه نوشتن این چند سطر در نشستی تخصصی زده شد، زمانی که برای حل یک مشکل ملی عده‌ای از کارشناسان دعوت شده و نظر آنها پرسیده شد و در کمال تعجب برگزاری همایش به عنوان راهکار از سوی یکی از مدعوین پیشنهاد شد.

متاسفانه این مساله تنها به همین یک مورد محدود نشده بلکه از سالیان گذشته شاهد چنین اتفاق‌هایی در حوزه فاوا بوده‌ایم.

بدی ماجرا اینجاست که با پا گرفتن این روش که نه تنها بازدهی و اثربخشی برای حوزه فاوا نداشته بلکه منابع زیادی را هم صرف خود کرده است.

برخی دست اندرکاران در این چند دهه، حوزه فاوا را به جولانگاه کاسبی خود تبدیل کرده‌اند و اموری را که باید جدی و با برنامه‌ریزی طرح و اجرا شوند، لوث کرده و از همه بدتر با جا انداختن مفاهیم نادرست، مسیر را ناهموار می‌کنند.

آنها با سوءاستفاده از پوشش رسانه‌ای، تنها با سر و صدا و حضور در رسانه‌ها، حضور خود در این بازار را موجه جلوه می‌دهند و سال به سال قیمت خود را بالا برده و این کار را به قیمت اتلاف منابع گسترش می‌دهند.

روال کار این دسته از برگزارکنندگان به این صورت است: آنها دغدغه‌های حوزه را ردیابی می‌کنند، خود را به عنوان بخشی از راه‌حل دغدغه به نهاد متولی معرفی می‌کنند، اگر دغدغه‌ای وجود نداشته باشد، آن را تولید کرده و آن گاه خود را به نهاد متولی عرضه می‌کنند.

کار گروهی تشکیل می‌شود که مشکل را بررسی کند، چند نشست در نهاد متولی برگزار می‌شود، پس از چند ماه، همایشی با موضوعی که دغدغه اولیه در آن وجود دارد برگزار می‌شود.

هیچ اتفاق قابل توجهی در خصوص دغدغه اولیه نمی‌افتد، سال‌های آینده دومین و سومین همایش با عنوانی مشابه سال‌های قبل برگزار می‌شود و این بار پیشوند بین‌المللی هم چاشنی آن می‌شود.

چهره‌های ثابت

فاوا در ایران حوزه بزرگی است و متخصصان زبده آن کم نیستند، اما این دست از همایش‌ها
کم و بیش چهره‌های ثابتی را دور هم جذب می‌کند؛ از خود برگزارکنندگان گرفته تا سخنرانان، اعضای پنل و مدعوین.

نکته قابل توجه در تعداد زیادی از همایش‌ها و کنفرانس‌ها، «اولین» بودن آنهاست در صورتی که مشابه با عنوان آنها می‌توان حداقل چند نمونه دیگر هم یافت.

در این مساله که این کسب و کار خوبی برای درآمدزایی خود برگزارکنندگان است شکی وجود ندارد چون هر روز شاهد رشد این روال در کشور هستیم، اما تکلیف حوزه فاوا چه می‌شود؟ آیا این همایش‌ها و نشست‌ها به حال این حوزه مفید بوده است؟

در بسیاری از این نشست‌ها از متخصصان شهرهای دور و نزدیک هم دعوت می‌شود و اگر برگزارکننده همایش لابی خوبی با چهره‌های سرشناس داشته باشد و بتواند آنها را هم به عنوان سخنران، افتتاح‌کننده یا شرکت‌کننده به همایش خود بکشاند، آن وقت تعداد زیادی هم مدعو از شهرهای دیگر به همایش می‌آیند.

غیر از هزینه شرکت در همایش، هزینه‌های پذیرایی و رفت و آمد و موارد دیگر، زمان از دست می‌رود. درست مثل زمانی که بیمار برای درمان وقت می‌گذارد و روش‌های شبه علمی یا خرافی را برمی‌گزیند که نه تنها علاجی ندارد بلکه با گرفتن وقت بیمار، زمانی را که بیمار باید مداوا کند نیز به خود اختصاص می‌دهد و بیماری حاد‌تر می‌شود.

محمدعلی پورخصالیان

ضمیمه کلیک