2 مادر،‌2 رشته یک هدف

به گزارش جام جم ورزشی ، همانند آنچه پنج سال پیش برای سمانه شش‌پری، عضو تیم ملی تکواندوی بانوان اتفاق افتاد و وی پس از بازگشت از رقابت‌های آسیایی گوانگجو از ورزش قهرمانی خداحافظی کرد.

دلیلش هم ازدواج وی بود. شش‌پری در همان سال به مسابقات مهمی نرفت، اما با اصرار فدراسیون دوباره به ورزش برگشت.

در والیبال نیز بازیکنان درجه یکی سراغ داریم که یکی پس از دیگری به بهانه ازدواج، ورزش را کنار گذاشتند.

این اوضاع در فوتبال، تیراندازی و بسیاری دیگر از رشته‌های ورزشی وجود دارد، اما در مقابل زنان ورزشکاری هستند که با وجود ازدواج کماکان به کار خود در ورزش حرفه‌ای ادامه داده‌اند.

برخی از این ورزشکاران حتی مادر شدن را هم مانع و بهانه‌ای برای کنار گذاشتن ورزش ندانسته‌اند و اتفاقا پس از مادر شدن اوج گرفتند.

در ورزش قهرمانی ایران تعداد این مادرهای قهرمان بسیار کم است، اما همین تعداد کم نمونه‌های تحسین‌برانگیز و قابل ستایشی هستند: مانند الهه احمدی و نیلوفر اردلان.

مادرانی که در دو رشته متفاوت فعالیت می‌کنند، اما هدف مشترکی دارند؛ هدفی برای رسیدن به قله‌های جدید موفقیت.

این دو قهرمان ورزشی پس از این‌که طعم مادر شدن را چشیدند روزهای بسیار بهتری را در ورزش تجربه کردند.

«باور» الهه احمدی

الهه احمدی، بانوی تیرانداز ایرانی یکی از موفق‌ترین ورزشکاران زن ایرانی در سال‌های اخیر به‌شمار می‌رود.

قهرمانی اخیر وی در جام‌جهانی تیراندازی و قهرمانی در فینال قهرمان قهرمانان تیراندازی دلایل خوبی برای این است که وی را موفق‌ترین ورزشکار چند سال اخیر بدانیم، اما وقتی از مقام ششمی او در المپیک 2012 لندن صحبت کنیم دیگر جای تردید باقی نمی‌ماند.

الهه احمدی هدف مشخص و بزرگی در ورزش داشت. هدف او آن‌قدر برایش مهم بود که حتی پس از ازدواج و مادر شدن باز هم در راستای هدف خود گام‌های محکمی برداشت.

از حمایت‌های همسرش که بگذریم به پسر کوچکش می‌رسیم، پسری که «باور» نام دارد و به الهه احمدی برای کسب موفقیت‌های بیشتر انگیزه تازه‌ای داده است.

الهه احمدی در این باره می‌گوید: «قهرمانی با داشتن فرزند بسیار سخت است، اما این راه را خودم انتخاب کرده‌ام و باید با سختی‌ آن هم کنار بیایم.

پسرم هم به نوعی با این سختی‌ها کنار آمده. اگر در چشمانش سختی می‌دیدم، ورزش را کنار می‌گذاشتم.»‌

الهه احمدی این پسر را برای چه باور نامید؟ در واقع این پسر کوچک انگیزه‌ای برای مادرش است، مادری که می‌خواهد در رقابت‌های المپیک 2016 ریودوژانیرو مدال بگیرد و پسرش این باور را به او تلقین می‌کند.

الهه احمدی، ذوق و شوق کسب مدال را در چشمان پسر و خانواده‌اش می‌بیند: «با شوقی که در چشمان والدینم و همسر و فرزندم می‌بینم برای ادامه راه انگیزه پیدا می‌کنم. اگر حمایت آنها نبود به این جایگاه نمی‌رسیدم.»

الهه احمدی بانویی است که می‌خواهد در ریو 2016 مدال بگیرد، این بانو در حالی سخت‌ترین تمرینات را پشت سر می‌گذارد که پسرش در تمام اردوها و تمرینات کنار او حضور دارد، پسری که حالا دو ساله است.

رادانی که به مادر افتخار می‌کند

رادان که امسال به کلاس اول رفته چند ماه دیگر می‌تواند روزنامه‌ها را بخواند و بابت مطالبی که درباره مادرش می‌خواند افتخار کند.

او پسر نیلوفر اردلان، کاپیتان تیم ملی فوتسال بانوان است. پسری که مثل مادرش فوتسال بازی می‌کند و شاید روزی مانند مادرش در عرصه ملی به ورزشکار مطرحی تبدیل شود.

اردلان پس از این‌که مادر شد چند ماه از ورزش قهرمانی دور بود، اما بالاخره با تشویق‌های اطرافیان دوباره برگشت.

این ملی‌پوش در حالی به تیم ملی برگشت که مربیان عوض شده بودند، اما این مربیان به اردلان و توانایی‌هایش یک شانس دوباره دادند و اینجا بود که پای رادان کوچک به تیم ملی فوتسال بانوان هم باز شد.
زمانی که تیم ملی فوتسال بانوان در رقابت‌های غرب آسیا در سال 90 نایب‌قهرمان شد رادان دو ساله در میان بانوان ایرانی نایب‌قهرمان حضور داشت و روی شانه فرشته کریمی هم تیمی و دوست صمیمی مادرش خودنمایی می‌کرد.

رادان همچنان در کنار مادر حضور دارد، حتی در روزهایی که مادر به‌دلیل از دست دادن جام ملت‌های آسیا، آن هم به یک دلیل غیرورزشی خیلی غمگین است و این‌گونه این پسر کوچک با ورزش قهرمانی بزرگ می‌شود و شرایط مادرش را نیز به‌خوبی درک می‌کند.

نیلوفر اردلان نیز در کنار الهه احمدی از معدود ورزشکاران زن ایران است که پس از مادر شدن نه‌تنها به خداحافظی فکر نکرد، بلکه در سطح بالاتری از ورزش قهرمانی قرار گرفت.

هیلدا حسینی‌خواه - ضمیمه جام بانوان