90 روز تا المپیک

اصالت تصمیم در اجرای حرکت

سال 1986 مسابقه‌های المپیک در شهر مکزیکوسیتی برگزار شد. دوی ماراتن در تمام المپیک‌ها مورد توجه است و مدالش یکی از مدال‌های ارزشمند. کیلومتر آخر مسابقه بود. دوندگان، قسمت آخر جاده را طی کردند و یکی پس از دیگری وارد استادیوم شدند. استادیوم پر از تماشاگر بود. جمعیت با وارد شدن دوندگان شروع به تشویق آنها کردند. دونده‌ها یکی بعد از دیگری از خط پایان گذشتند. بعضی از آنها بلافاصله بعد از عبور از خط پایان، چند قدم جلوتر، از شدت خستگی روی زمین ولو شدند.

در طول مسابقه دوربین‌ها بارها نفراتی را نشان داد که دویدند یا از ادامه مسابقه منصرف شده و از مسابقه بیرون آمدند. به نظر می‌رسید، آخرین نفر هم از خط پایان گذشته است. داوران و مسئولان مسابقه رفتند تا علائم مربوط به مسابقه ماراتن و خط پایان را جمع‌آوری کنند، اما بلندگوی مسابقه به داوران اعلام کرد، خط پایان را ترک نکنند، زیرا گزارش رسیده بود هنوز یک دونده دیگر باقی مانده است. همه سرجای خود برگشتند و در انتظار رسیدن نفر آخر ماندند.

از روی شماره پیراهن اسمش را پیدا کردند؛ جان استون آکواری دونده سیاهپوست اهل تانزانیا. ظاهرا مشکلی برایش پیش آمده بود، می‌لنگید و پایش بانداژ شده بود. 20 کیلومتر تا خط پایان فاصله داشت و احتمال این که از ادامه مسیر منصرف شود، زیاد بود. لنگ لنگان و آرام می‌آمد، اما دست‌بردار نبود. چند لحظه مکث کرد و دوباره راه افتاد.

خورشید در مکزیکوسیتی غروب می‌کرد و بعد از گذشت مدتی طولانی آخرین شرکت‌کننده دوی ماراتن به استادیوم نزدیک شد. با ورود او به استادیوم جمعیت از جا برخاست.

اصالت تصمیم او و استقامتش در اجرای تصمیم سبب شد تا جهانیان به ارزش جدیدی توجه کنند؛ ارزشی که احترامی تحسین‌برانگیز به دنبال داشت. فردای مسابقه مشخص شد، جان از همان شروع مسابقه زمین‌خورده و بشدت آسیب‌دیده بود.

او در پاسخ پرسش خبرنگاران که چرا با آن وضع در حالی که نفر آخر بودید، از ادامه مسابقه منصرف نشدید، گفت: مردم کشورم مرا 5000 مایل تا به اینجا نفرستاده‌اند که فقط مسابقه را آغاز کنم. مرا فرستاده‌اند تا آن را به پایان برسانم.