89 روز تا المپیک

المپیک ریو؛ بودن یا نبودن

میدان ورزش، میدانی کنترل شده برای رقابت‌ها و سبقت‌های بین‌المللی با اعمال خشونتی نمادین و جایی برای آشتی دوباره انسان‌هاست. تورنمنت‌های بزرگ جهانی، به مکانی برای لگام زدن بر شعارهای برتری جویی و نژادپرستانه و در عین حال فرصتی برای آشنایی فرهنگ‌ها و تبادلات فرهنگی و اجتماعی است. تمام آمارها و پژوهش‌ها حاکی از موفقیت این طرح بزرگ جهانی است و رقابت‌های جام جهانی و المپیک، سمبل این پیروزمندی و گردهمایی بزرگ انسانی در ورزش است.

جامعه ورزش ایران نیز چندی دیگر پا به عرصه بزرگ المپیک خواهد گذاشت؛ حضوری که نه تنها برای ورزشکاران با اهمیت بوده که شهروندان عادی را نیز در لوای پرچم و حس میهن‌دوستی گرد هم آورده و تا روزهای متوالی کنش‌های حوزه عمومی آنان را تحت گفتمان خود در خواهد آورد.

ساعات خواب و زندگی روزمره میلیون‌ها نفر در این دوره دستخوش تغییر و هماهنگی با ساعات رقابت‌ها خواهد شد و حتی ساعات ترافیک شهرهای بزرگ نیز تحت‌الشعاع این رقابت‌ها قرار می‌گیرد. پیروزی‌ها و شکست‌ها، ناداوری‌ها و بدشانسی‌های ورزشی، عامل اشک‌ها و لبخندهای یک ملت می‌شود و چشم و دل آنها ساعت‌ها به قاب جعبه جادو دوخته خواهد شد، اما آنها می‌دانند پیروزی فقط دلیل بودن‌ها و شکست، عامل نبودن‌ها نیست. اینجا فقط یک میدان بزرگ اجتماعی است که پیروزی‌ها و شکست‌هایش در کنار دستاوردهای فرهنگی، به تجربه‌های بزرگ اجتماعی تبدیل خواهد شد. این رویداد فرصتی بزرگ برای بهره‌برداری‌های بزرگ فرهنگی و مدنی است که چشمپوشی از آنها و خلاصه‌کردن این رویداد، به تعداد مدال و رتبه‌های کسب شده، راه را بیهوده گز کردن و نعل را وارونه جا زدن است. فرصت‌های فرهنگی و اجتماعی رویداد المپیک می‌تواند مسیر را برای نهادهای دیگر نیز هموار کند و در خدمت چشم‌انداز توسعه کشور به کار آید. المپیک با فرصت‌های ملی و داخلی همچنین فرصت‌های جهانی و بیرونی آن در راه است. این فرصت‌ها را براحتی از دست ندهیم.

داروین صبوری

جامعه‌شناس ورزشی