استارشات، بلندپروازی بشر برای فتح ستارگان

حامیان این طرح امیدوارند بتوانند در عرض 20 سال، موشک‌های کوچکی را 40 تریلیون کیلومتر دورتر به دل فضا بفرستند و تصاویری دریافت کنند که حامل نشانه‌های حیات باشد.

این پروژه بشدت بلندپروازانه (که البته بسیاری از فیزیکدانان در عملی بودن آن تردید جدی دارند) ممکن است پرده از اسراری غریب بردارد و اجازه عکسبرداری از یکی از محتمل‌ترین مکان‌های میزبان حیات در دنیاهای دیگر را بدهد. هدف پروژه استارشات این است که ربات‌هایی کوچک را به منظومه ستاره‌ای آلفا ـ قنطورس در 40 تریلیون کیلومتری زمین بفرستند. طی کردن این مسافت با فضاپیماهای امروزی 30 هزار سال زمان می‌برد، اما در این پروژه جدید، امید بر این است با اتکا به موشک‌های کوچک طراحی شده، در عرض 20 سال به مقصد برسند.

برخی دانشمندان بر این باورند منظومه آلفا ـ قنطورس، سیاره‌ای شبیه زمین در خود جای داده و یافتن بخش‌های زیست‌پذیر در آن را دور از واقعیت نمی‌دانند. این وسیله قرار است به تصویربرداری از آن قسمت‌ها پرداخته و شاید از این راه بتوان انواع دیگر حیات را در دنیاهای دوردست کشف کرد.

به گفته یوری میلنر، فضاپیماهای ساخته شده، نانوکرافت‌هایی با وزنی در مقیاس گرم بوده و با اتکا به بادبان‌های خورشیدی هدایت‌شده با نورافکن‌ها در فضا حرکت خواهند کرد. طراحی خاص آنها، پرواز با سرعت یک‌چهارم نور را ممکن می‌کند.

پروفسور هاوکینگ در گردهمایی که به این منظور برگزار شد در نطقی گفت: مایه اصلی تمایز ما، شکستن محدودیت‌های ماست. جاذبه، ما را به زمین میخکوب کرده، اما امروز من سوار بر هواپیما به اینجا آمدم. می‌پرسید چطور این محدودیت‌ها را می‌شکنیم؟ ما این کار راه با مغزها و ماشین‌هایی که می‌سازیم انجام می‌دهیم. هاوکینگ افزود: محدودیتی که اکنون پیش روی ما قرار دارد، خلأیی بزرگ است که بین ما و ستاره‌ها قرار گرفته است. اکنون قادریم آن را هم با بادبان‌های خورشیدی (solar sails) و سبک‌ترین فضاپیمایی که تاکنون ساخته شده است، بشکنیم. امروز تعهد خود را به جهش بعدی‌مان در گیتی اعلام می‌داریم؛ چراکه ما انسانیم و پریدن در ذات ماست.

به گفته دانشمندان همکار در این طرح، این فضاپیما‌ها تصاویری از سیاره‌های احتمالی و اطلاعات علمی دیگر را به زمین مخابره خواهند کرد. یوری میلنر می‌گوید: داستان بشر، داستان جهش‌های بزرگ است. ما امروز برای جهش بعدی به سوی ستارگان آماده می‌شویم. آیا قادر خواهیم بود واقعا به ستاره‌ها برسیم؟ آیا در دوران زندگی ما این اتفاق خواهد افتاد؟

موشک‌های کوچک ساخته شده از رایانه‌هایی تشکیل شده‌اند که می‌توانند روی یک بیسکویت وِیفر جا بگیرند! کوچک شدن هر چه بیشتر اجزای رایانه‌ها به این معنی است که تمام قطعات مهم ازجمله دوربین‌ها، پیشرانه‌ها، منابع قدرت و تجهیزات هدایت را می‌توان روی صفحه‌ای کوچک ـ که به عنوان یک کاوشگر فضایی کاملا مجهز عمل کند ـ جا داد.

قبل از ساخت این موشک‌ها، ابتدا باید تمام اجزایشان را روی زمین ساخت؛ از جمله باید به ساخت نورافکنی اشاره کرد که بتواند راکت‌ها را تغذیه کند و همچنین یک سفینه مادر که تمام اجزا را به فضا ببرد و از آنجا پرتاب اصلی را انجام دهد.

تیم پشت پروژه گفته که به لطف قیمت رو به کاهش اجزای رایانه‌ای، این گروه قادر خواهد بود راکت‌ها را با خرج چند صد هزار دلار به فضا بفرستد.

منبع: ایندیپندنت

مترجم: سیاوش شهبازی