«تهرون، تهرون جای قشنگیه، اما مردمش بدن!». درست در جایی از فیلم «دختر لر» وقتی جعفر از گلنار می‌خواهد با او به تهران بیاید، گلنار در پاسخ به او این دیالوگ را می‌گوید. شاید بتوان این دیالوگ را نخستین تصویری دانست که سینمای ایران در همان ابتدای شکل‌گیری از پایتخت ارائه کرد و این در حالی است که از همان روز تا به حال ماجرای اغلب محصولات این سینما در پایتخت اتفاق افتاده‌است. اما سؤال اینجاست تصویری که سینمای ایران در این سال‌ها از تهران ارائه کرده تا چه حد مبتنی بر واقعیت بوده و چهره واقعی تهران را ترسیم کرده‌است؟ چقدر هویت محله‌ها، کوچه‌ها و خیابان‌های تهران را بازنمایی کرده‌است؟ اصلا دغدغه‌ای برای به تصویر کشیدن سیمای واقعی این شهر وجود دارد؟

یکی از جذابیت های گریم در ایران خلق شخصیت هایی تاریخی-سیاسی معاصر است که همچنان در حافظه سمعی و بصری بسیاری از ما حضور دارند. چنین گریم هایی معمولا به سرعت در فضای مجازی منتشر می شوند و با واکنش های مختلف مخاطبان روبرو می گردند.

رمزگشایی و کشف اسرار گذشتگان و اتفاقاتی که پشت سر گذاشته‌اند، بخشی از ذهن انسان امروزی را درگیر کرده است. این دغدغه سبب شده باستان‌شناسان به سوی کشف این اسرار بروند و پرده از آن بردارند و در گردهمایی سالانه خود با دیگر کاشفان به اشتراک بگذارند.