لزوم تغییر قوانین حمایتی

منظورم این است که برای نمونه در ماجرای طرح پرداخت مستمری به کم درآمدها، وزارت کار، تعاون و رفاه اجتماعی نمی‌بایست سامانه‌ای ایجاد می‌کرد و از مردم می‌خواست در آن ثبت‌نام کنند تا به این ترتیب نیازمندان را بشناسد، چرا که این حرکت در حقیقت نوعی فرافکنی و تحمیل وظایف این وزارتخانه به مردم بود.

این حرکت اشتباه سبب شد شمار زیادی از اقشار مختلف در سامانه خدمات حمایتی ثبت نام کنند حال آن که شاید همه آنها در تعریف نیازمند از منظر این وزارتخانه نمی‌گنجیدند.

بنابر این حرکت صحیح آن است که اقشار ضعیف و نیازمند از سوی نهادهای حمایتی اصلی که قانون مسئولیت حمایت را به آنها سپرده، شناسایی شوند.

این دو بازو، کمیته امداد و سازمان بهزیستی هستند که تجربه‌ای طولانی در حوزه‌شناسایی و تشخیص نیازمندان دارند.

مساله دیگر این است که چرا باید متولیان جدیدی برای حمایت از اقشار محروم ایجاد کنیم در حالی که می‌توانیم به جای اعلام عمومی و درخواست از مردم برای ثبت نام، با تغییر در برخی قوانین، دامنه تحت پوششی‌های نهادهای حمایتی را گسترده تر کنیم تا این نهادها اقشار محروم دیگری را که پیش تر طبق قوانین در دایره تحت پوششی‌های‌شان قرار نمی‌گرفتند، حمایت کنند.

از سوی دیگر به شدت نیازمند مدیریتی جهادی در سازمان‌ها و ادارات هستیم؛‌چنین مدیریتی به پرداخت مستمری بسنده نمی‌کند،‌ بلکه ترجیح می‌دهد کم درآمدها و محرومان جامعه را توانمند کند تا به جای آن که به بدنه دولت متصل شوند، مستقل و قوی، وارد بازار کار شوند و نه فقط خودشان از کمک‌های مالی بی‌نیاز شوند، بلکه کارآفرینی کنند. شبیه چنین فعالیتی را در سال‌های اخیر در کمیته امداد دیده‌ایم و بسیاری از مددجویان این نهاد، توانسته اند روی پای خود بایستند و در این زمینه، به نظر می‌رسد شیوه عمل کمیته امداد باید سرلوحه دستگاه‌های دیگر نیز قرار بگیرد.

دکتر عبدالمجید شیخی - عضو هیات علمی دانشگاه