حقایقی درباره پرش و چتر بازی

در سال‌های پایانی جنگ جهانی اول و تا سال‌های دهه 60 میلادی تقریبا حدود 50 سال پرش از ارتفاع ثابت مسکوت ماند آن هم به این علت که در این سال‌های نسبتا طولانی پرش با چتر از هواپیما رونق داشت. اما در سال 66 میلادی دو جوان 25 و 26 ساله آمریکایی به صورت دونفره از دیواری در یوسمیت آمریکا پریدند که گرچه چتر نجاتشان باز شد اما به علت آشنا نبودن به تکنیک حرکت رو به جلو درحین سقوط به دیواره برخورد کردند و بشدت مجروح شدند.

درسال 1325 خورشیدی و یک سال قبل از این که چتربازی درجهان به عضویت رسمی اتحادیه بین‌المللی هوانوردی درآید، سرهنگ محمد علی لوایی بدون آموزش قبلی و اطلاعات اولیه با دراختیار داشتن یک چترخودکار درحضور مسئولان وقت آن زمان از یک هواپیمای سبک، پرشی موفقیت آمیز انجام داد.او پس از این سه پرش موفقیت آمیز دیگر هم انجام داد. سرهنگ لوایی درسال 1328به صورت انفرادی به شهر پوی فرانسه اعزام شد و دوره چتربازی مقدماتی خودکار را گذراند. دوره آموزشی تکمیلی او(پرش داخل آب، فرود در جنگل، پرش شبانه) نیز یک سال بعد در فرانسه انجام شد. اما متاسفانه وی هنگام پرش درجنگل به علت وارد شدن شاخه یک درخت به بینی‌اش فوت کرد.

رویای پریدن از بلندی و چشیدن لذت پرواز و بعد هم بازگشت سلامت به زمین، سال 1912 آنچنان در ذهن یک خیاط فرانسوی جای گرفت که او را به پریدن با چتر نجات ابداعی‌اش واداشت. نام او فرانس ریچلت بود، یک فرانسوی اتریشی الاصل که با چتر عجیب و غریبش که بیشتر شبیه لباسی گشاد بود از طبقه اول برج ایفل در پاریس پرید که البته برخلاف آرزوها و محاسباتش سقوط کرد و جانش را از دست داد. غم انگیز این‌که درهمان سال مردی آمریکایی به نام «فردریک رودمن» توانست دو بار از مجسمه آزادی و پل بروکلین در نیویورک بپرد و زنده بماند.

ورزش چتربازی در دهه 70 میلادی گسترش یافت و توانست علاقه‌مندان زیادی را جذب کند بخصوص این که در نیمه این دهه چترهای تخت به بازار آمد و باعث شد تا مردم، ورزشکاران و فعالان این رشته به فعالیت‌های هیجان انگیزتری همچون پرش ایستگاهی (بیس جامپینگ) دست بزنند. این کلمه در سال 1978 توسط یک زوج چترباز انتخاب شد. البته آنها ابتدا «بست‌جامپینگ» را انتخاب کرده بودند که مخفف واژه‌های انگلیسی ساختمان، صخره، پل و برج بود که کم کم کلمه آنتن جایگزین برج شد و بست به بیس تغییر کرد.