یک دهه بعد

با این حال، این وقفه طولانی باعث شده بود همه منتظر باشیم تا ببینیم این بازی جدید چطور از آب درخواهد آمد. بازی Outriders یک عنوان تیراندازی سوم شخص مبتنی بر سنگرگیری است که به طرز غافلگیرکننده‌ای طولانی است.

گرچه برخی مشکلات فنی و مجموعه‌ای از تصمیم‌های تاریخ مصرف گذشته در طراحی بازی از ضعف‌های اصلی آن به‌شمار می‌روند، ولی این بازی به‌لطف برخی ویژگی‌های دیگر خود هنوز می‌تواند سرگرم‌کننده و جذاب باشد.

به‌خصوص اگر بتوانید بازی را با دوستان‌تان به صورت گروهی یا Co-Op تجربه کنید و از نابود کردن دشمنان در کنار هم لذت ببرید، Outriders می‌تواند ساعت‌های مفرحی را برای شما رقم بزند.

ورود به وادی روایت

بازی‌های قبلی این شرکت یعنی Bulletstorm و Painkiller بویی از داستان و روایت نبرده بودند و تمرکزشان بیشتر روی گیم‌پلی بود. اما حالا در Outriders شاهد تلاش سازندگان برای روایت داستانی جدی و منسجم هستیم. ماجرا از این قرار است که زمین از بین رفته و انسان‌ها به سیاره دوردست Enoch مهاجرت می‌کنند تا خانه‌ای جدید برای خود بسازند. اما مساله وقتی بغرنج می‌شود که این سیاره بکر و دارای حیات ناگهان با توفان‌هایی مرگبار عملا غیرقابل سکونت شده و انسان‌ها غافلگیر می‌شوند.

وظیفه اولیه شما به‌عنوان پیش‌قراول این است که همنوعان خود را در این سیاره جدید به سمت سعادت راهنمایی کنید. اما با کشته‌شدن تعداد زیادی از اعضای گروه شناسایی و اتفاقاتی که رخ می‌دهد، 30‌سال به خواب مصنوعی می‌روید و زمانی که بیدار می‌شوید اوضاع از قبل هم بدتر شده‌است. بر‌خلاف روال معمول این استودیو که بازی‌هایش را بر مبنای پشتیبانی آنلاین و بازی مالتی‌پلیر طولانی مدت طراحی می‌کند، بخش داستانی این عنوان در قلب خود اساسا یک تجربه انفرادی است، هر چند می‌توانید آن را به‌صورت Co-Op نیز تجربه کنید. در گوشه و کنار دنیای بازی، قصه‌ها و افسانه‌های جذابی در مورد این سیاره ناشناخته پیدا خواهید کرد، هرچند در نهایت بخش‌های اصلی داستان و شخصیت‌ها با وجود این‌که چندان هم بد طراحی نشده‌اند آن‌قدر هم قدرتمند نیستند که کاری کنند بازی را به‌خاطر داستانش به یاد بسپارید.

همیشه در حرکت

ساختار مراحل بازی تا حدودی شبیه به عناوین MMO است. این یعنی با الزام داستان وارد یک منطقه می‌شوید که در آن باید نشان‌های مربوط را دنبال کنید تا به نقطه مقصد برسید. در انتهای هر بخش یک ویدئوی کوتاه نمایش داده شده و بازیکن وارد منطقه بعدی می‌شود و این چرخه تا انتهای بازی تکرار می‌شود. البته شما در این راه تنها نیستید و در این بین باید با دشمنانی که در مسیرتان قرار دارند هم مبارزه کنید. فضاهای بازی از نظر بصری و هنری هیچ کم و کاستی ندارند و به اندازه کافی متنوع هستند. درنتیجه شاهد محیط‌هایی چون شهر جنگ‌زده، جنگل، کوهستان‌های برفی، بیابان و خرابه‌های باستانی در طول بازی هستیم. با این حال از نظر گیم‌پلی محیط‌ها نسبتا خالی و بی‌استفاده رها شده‌اند. درعمل پیدا‌کردن مقداری آهن یا یافتن تکه‌های تکمیلی داستان دنیای بازی یا حتی جعبه‌های جایزه ـ که عموما چیزهای به دردنخور تحویل‌تان می‌دهند - آن‌قدر انگیزه ایجاد نمی‌کنند که بخواهید همه محیط بازی را جست‌وجو کنید و از ظرافت‌های آن لذت ببرید. دیوارهای نامرئی محدود کننده اطراف محیط‌ها هم قوز بالا قوز هستند!

کمی تنوع

در گیم‌ پلی در کنار تیراندازی و سنگر گرفتن، عناصر نقش‌آفرینی نیز درنظر گرفته شده‌است. برای مثال چهار دسته‌بندی برای انتخاب کاراکترها وجود دارد که البته در هر لحظه بیشتر از سه‌دسته‌بندی را نمی‌توانید با هم داشته باشید. هر کدام از این رده‌ها توانایی‌ها و درخت مهارت‌های منحصر به‌فردی دارند که مثلا به آنها اجازه می‌دهد در استفاده از یک نوع سلاح خبره شوند. بازی مشکلی بسیار اساسی با سلاح‌های شات‌گان دارد زیرا هم برد آنها از یک چوب بیسبال فراتر نمی‌رود و هم مدام با مشکل کمبود مهمات یا سلاح جدید و بهتر مواجه خواهید شد. دشمنان بازی هم به‌صورت کلی به دو دسته آدم‌ها و موجودات بیگانه تقسیم می‌شوند که برای مبارزه با هر کدام باید از سلاح‌های خاصی استفاده کنید. روی هم رفته مبارزات با انسان‌های بازی به این دلیل جذاب‌تر است که آنها هم پناه می‌گیرند و شلیک می‌کنند و برعکس موجودات بیگانه که بعضا شکست‌ناپذیر هم طراحی شده‌اند، توی صورت شما نمی‌دوند! در نهایت می‌توان گفت Outriders به‌عنوان یک بازی انفرادی طولانی، یکنواخت و خسته‌کننده است اما اگر رفیق یا دوستانی دارید که پایه Co-Op هستند، می‌توانید لذت بیشتری از بازی ببرید و مطمئن باشید که خوبی‌هایش بر بدی‌هایش می‌چربد.

مجید رحمانی - طراح مرحله بازی / ضمیمه کلیک روزنامه جام جم