پیک پنجم با واریانت هندی

اگر بخواهیم مقایسه‌ای بین این گونه نسبت به گونه بریتانیایی آن که در پیک چهارم با آن روبه‌رو بودیم داشته باشیم باید به قدرت بالاتر انتقال‌پذیری آن اشاره کنیم.

قدرت سرایت این گونه نسبت به گونه بریتانیایی تا 60درصد بیشتر است. همین مولفه یکی از نکات منفی پیک پنجم است.

این گونه در مولفه دیگری به نام سطح ایمنی هم متفاوت از گونه بریتانیایی است. به این مفهوم که کرونای هندی ایمن‌گریزتر از گونه قبلی است.

گسترده بودن بیماری ریوی در ویروس هندی هم از دیگر تفاوت‌های آن با موارد مشابه قبلی است و مولفه‌های دیگری هم وجود دارد که هنوز به صورت قطعی تایید نشده، از جمله این‌که افراد با سن بسیار کم هم حالا در معرض ابتلا و درگیری با ویروس جدید خواهند بود.

همه این مولفه‌ها نشان می‌دهد پیک پنجم، پیک سهمگین‌تری نسبت به پیک‌های پیشین خواهد بود اما نکته مهمی که در این میان وجود دارد به نوع مدیریت ما در مواجهه با شرایط کنونی برمی‌گردد.

ما پیش از این هم در مدیریت پیک چهارم موفق عمل نکردیم،‌ چراکه هنوز بسیاری از تصمیمات پزشکی در راستای مقابله با کرونا را افرادی خارج از دایره متخصصان امور بهداشتی می‌گیرند و نتیجه این رویه را هم می‌توان در افزایش بسیار موارد ابتلا و بالا رفتن تعداد قربانیان این ویروس ببینیم.

تلخ‌تر این‌که انگار این تعداد مرگ روزانه نه‌تنها برای مسؤولان بلکه برای مردم هم عادی شده است. با کنار هم گذاشتن روند تصمیم‌گیری‌ها در مواجهه با پیک‌های گذشته می‌توان به یک نظام و رویه مدیریتی اشتباه پی برد؛ رویه‌ای که همچنان بدون توجه به تجارب قبلی در حال تکرار است و در هر پیک تازه‌ای هم به نوعی این رویه اشتباه‌تر می‌شود.

ما هنوز به اصول اولیه کنترل یک بیماری عفونی مثل قرنطینه منطقه درگیر یا الزامی کردن پروتکل‌های بهداشتی و غیره باور نداریم.

این در حالی است که تعداد شهرهای قرمز در ایران طی تنها یک روز به گواه اپلیکیشن ماسک از 32شهر به بیش از 60شهر رسیده است و ما هنوز تصمیمی برای کنترل این وضعیت نگرفته‌ایم. ما عادت کرده‌ایم به جای سرمایه‌گذاری روی مدیریت پیشگیری، خیلی از اصول اولیه در کنترل این بیماری را رها کنیم تا به مرحله بحران برسیم و آن وقت به فکر مدیریت بحران باشیم. ما انگار عادت داریم به مدیریت بحران و این در حالی است که در این نوع مدیریت هم عملکرد خوبی نداشتیم. تنها نقطه مثبت و درخشان ما در این زمینه به تلاش و فداکاری کادر درمانی ما مربوط می‌شود؛ تلاشی که حالا از فرط تکرار از نگاه مسؤولان به نوعی وظیفه تعبیر می‌شود، در حالی که این تلاش کادر درمان در شرایط کنونی یک نوع ایثار است.

علیرضا ناجی - رئیس مرکز تحقیقات ویروس‌شناسی دانشگاه علوم پزشکی شهیدبهشتی / روزنامه جام جم