به امید خبرهای خوب‌تر...

قرار نبود داغ عزیزان‌مان را روی دلمان بنشاند. دیروز با عزیزترین دوستت صحبت می‌کنی، امروز خبر می‌رسد بیمار شده است و فردا خبر رفتنش را می‌شنوی. بیش از دو سال است،کلید واژه‌های‌مان تلخ شده است.

روزگارمان خبر گرفتن از مراکز درمانی و بیمارستان‌ها شده. حرف یومیه‌مان در خانه ماندن و مراقبت و مواظبت و صبوری کردن شده است.

تصورمان از صورت‌ها شده است چشم‌ها و ماسک‌ها. شکل لبخندهایمان گم شده است. ما مانده‌ایم و عدد مبتلایان و بستری و فوتی‌ها. ما مانده‌ایم و دغدغه واکسن و دلواپسی برای عزیزانمان.

چند وقت است فرزندان‌مان را یک‌ دل سیر در آغوش نکشیده‌ایم؟ چند وقت است سفری دلچسب نرفته‌ایم؟ چند ماه است همه فامیل یکجا جمع نشده‌ایم؟ حال دلمان خوب نیست، می‌دانم! و حال دل ما جماعت روزنامه‌ نگار و خبرنگار شاید بدتر از شما.

ما وسط رویدادها، میان معرکه‌ها، حتی فرصت بیمار شدن هم نداریم. اینها را گفتم برای این‌که امسال روز خبرنگار بیش از همیشه دلتنگیم، دلتنگ رفقایی که شاید حالا از آن بالا آشفتگی‌هایمان را تماشا می‌کنند.

دلتنگیم از روزگاری که باب دل مردم سرزمین‌مان نیست و البته امیدوار به روزهای خوبی که باید بیاید. روزهای خوبی که حتما با آمدن‌شان حال دلمان بهتر می‌شد.

روزهایی که از این دنیا طلبکاریم و باید طلب خنده‌ها و شادی‌های گمشده‌مان پشت ماسک‌های نفسگیر را با این روزگار نامراد صاف کنیم.

به امید روزی که برایتان شیرین‌تر و امیدوارتر بنویسم. روزی که بدون دلواپسی صبح را شروع کنیم و طرح لبخند را بدون ماسک روی صورت مردم کشورمان ببینیم. این نه آرزوی من، که آرزوی همه اهالی رسانه است. پس به امید خبرهای خوب‌تر.

محمد عکاف - عضو شورای سردبیری / روزنامه جام جم