میدانی بدون نبرد

بعد از چند ساعت بازی می‌توان حس کرد استودیوی دایس تمام تلاش خود را برای ارائه یک بازی چندنفره نکرده و محصول نهایی یک بازی ۷۰دلاری است که عقب‌گردی برای نام بتلفیلد و نوآوری‌های همیشگی بخش چندنفره آن محسوب می‌شود.

میدانی از جنس نسل جدید

بعد از گذشت سال‌ها، این اولین بار است که بتلفیلد بدون بخش داستانی عرضه می‌شود و هیچ‌گونه محتوای داستانی یا آفلاینی ندارد. این تصمیم، آن هم برای EA و دایس که سابقه طولانی ساخت بازی‌های آنلاین و چندنفره را دارند، کاملا منطقی است.

مساله اینجاست که میان انبوهی از بازی‌ های رایگان و کاملی که این روزها در اختیار کاربران قرار دارند، بتلفیلد ۲۰۴۲ یک بازی ۷۰ دلاری پریمیوم است که نه تنها بخش داستانی ندارد، بلکه محتوای بخش چندنفره آن هم چنگی به دل نمی‌زند.

در واقع بتلفیلد ۲۰۴۲ بهای این تصمیم را پرداخت می‌کند که نسل جدید بودن به قیمت حذف بخش داستانی و زمان کم برای توسعه، چه بهایی برای یکی از صاحب سبک‌های ژانر شوتر اول شخص دارد.

قبل از هر چیزی باید گفت بازی برخلاف نسخه‌های قبلی بتلفیلد پرفورمنس خیلی خوبی حداقل روی پی‌سی ندارد. بازی حتی روی سیستم‌های قوی عملکرد درخشانی را از خودش نشان نمی‌دهد و حتی در بعضی زمینه‌ها مثل کیفیت بافت‌ها حتی نسل جدید هم نیست.

این موضوع با توجه به این‌که بخش‌های دیگر بازی هم حس و حال یک بازی نصفه و نیمه را دارند، تازه شروع ماجراست.

بتلفیلد ۲۰۴۲ بخش‌های مهمی از قسمت‌های قبلی بتلفیلد را حذف کرده که بخشی از آن را می‌توان سیستم کلاس‌بندی سابق بتلفیلد دانست که حالا با مامورهای جدیدی به اسم Specialist جایگزین شده‌اند.

این مامورها به تنهایی بد نیستند و حتی قصد دارند تا بازی را مدرن‌تر جلوه دهند، اما هیچ نکته منحصر به فردی هم در آنها دیده نمی‌شود.

شرایط جوی، نامناسب!

یکی از بزرگترین تغییرات بتلفیلد ۲۰۴۲، اضافه شدن حالت‌های آب و هوایی و تاثیر آن روی گیم‌پلی بازی است.

علاوه بر این که قصه با چنین توجیهی روایت می‌شود و پیش‌زمینه مناسبی را در اختیارمان قرار می‌دهد، بتلفیلد ۲۰۴۲ یک بازی پویاتر نسبت به نسخه‌های قبلی است که حالا بازیکن را به‌جز بازیکن‌های دیگر، با محیط نیز درگیر می‌کند.

جز شرایط آب و هوایی، بازی یک مود کاملا جدید به نام Hazard Zone دارد که با الهام از بازی‌هایی مثل Escape from Tarkov و Hunt Showdown طراحی شده است.

این مود با این‌که تفاوت‌های زیادی با دیگر مودهای کلاسیک بتلفیلد دارد، اما طوری طراحی شده تا در قالب یک‌بازی بتلفیلد اجرا و بازی شود. مشکل اصلی این مود که هدف آن پیدا کردن اطلاعات و خروج از نقشه است، شاید چالش‌برانگیز بودن آن برای بازیکن‌های جدیدی باشد که به مرگ سریع در بازی عادت ندارند.

به‌جز مود Hazard Zone، بازی بخش دیگری به نام Battlefield Portal دارد که در واقع حکم یه تالار خاطرات بتلفیلد را بازی می‌کند.

کاری که بتلفیلد پورتال انجام می‌دهد، اضافه کردن المان‌های مختلفی مثل نقشه، سلاح و مواردی این‌چنینی از چند بازی قبلی و محبوب بتلفیلد، یعنی بازی‌های بتلفیلد ۱۹۴۲، بد کمپانی ۲ و بتلفیلد ۳ است.

با اضافه شدن این المان‌های مختلف به بازی می‌توان گفت بتلفیلد پورتال برای هواداران قدیمی این مجموعه حکم یک خاطره‌بازی سنگین را دارد و می‌تواند تجربه مدرنی از نسخه‌های کلاسیک این مجموعه باشد.

با این که استودیوی دایس تلاش کرده تا با اضافه کردن بخش‌هایی مثل Hazard Zone و Breakthrough سلیقه‌های جدیدی را به بخش چندنفره بتلفیلد جذب کند، اما نتیجه نهایی آن‌قدر محصول خوب یا حتی کاملی نیست که بتوان آن را در شرایط فعلی به کسی پیشنهاد داد.

به‌جز مشکلات کمبود محتوا، بازی از نظر اجرا هم اشکالات ریز و درشتی مثل باگ‌های فنی دارد و به نظر می‌رسد بتلفیلد۲۰۴۲ جدیدترین قربانی لانچ زودتر از موعد بین بازی‌های ویدئویی است. عنوانی که می‌تواند آینده خوبی را تجربه کند، اگر مشکلاتی مثلل کمبود محتوا و آپدیت‌های فنی جدی گرفته شوند.

مسعود تیموری - کارشناس بازی / ضمیمه کلیک روزنامه جام جم