«گفت‌وگوی سیاسی»؛ ضرورتی انکارناپذیر برای جامعه نخبگان

رادیو در زمانه‌ای که تعدد و تنوع رسانه‌های دیداری و شنیداری با محوریت فضای مجازی حتی به مرزهای حکمرانی تعدی و نفوذ کرده است، همچنان به حیات خود ادامه می‌دهد و عجیب آن که این مانایی تا به امروز در محدوده اضطرار و اضطراب از منظر مخاطب، پیام یا محتوا قرار نگرفته است.

رقبای جدید و نوظهور رسانه‌هایی که می‌توانیم با رسانه‌های سنتی آنها را بیاراییم، در تکاپوی سهم افزون‌تر خود از مجموعه سپهر رسانه‌ای هستند و رادیو در این رقابت، مانایی و پایایی خود را به عنوان دو مولفه‌ اصلی در جذابیت محتوا کنکاش می‌کند. بر این اساس بایستی تلاش رادیو برای این که چه بگوید و در مرحله‌ بعد چگونه بگوید تمرکز یافته و از آنها دریغ ننماید.

ویژگی دیگر رادیو در پردازش تخیل شنونده است که او را ناگزیر به بازآفرینی اطلاعات دیداری زمینه‌ای می‌کند، در واقع این تخیل و تصور، نوعی تئاتر ذهنی و تجربه‌ بصری است که تمام آنچه بازآفرینی و از راه تخیل تصویر می‌شود، به صورت انحصاری به شنونده تعلق داشته و خاص اوست.

از این مرحله به بعد، رادیو به نوعی برای تنهایی انسان رقیبی محسوب می‌شود که او را از انزوا خارج می‌کند و با ویژگی‌های دیگری که دارد، سبب‌ساز مزیت‌های نسبی برای این رسانه‌ سنتی، دیرباز ولی مانا می‌شود.
اما آنچه موضوع این یادداشت است، ساحت سیاست و سیاست‌ورزی در ابعاد و شئون مختلف آن است. از قضا، سیاست همچنان با مزیت‌های نسبی رسانه‌ رادیو پیوندی وثیق و نسبتی مستقیم داشته و بر این اساس در سپهر سیاسی، رادیو با ملاحظه‌ آنچه در پیش گفته شد (چه بگوید و چگونه بگوید؟)؛ وزن و نقش منحصر به خود را دارد.

اگر بخواهم کلام و سخن را به سوی دال محوری یادداشت سوق بدهم، از همین روزنه بایستی وارد شد. در این میان، معرفی برنامه «گفت‌وگوی سیاسی» از سری برنامه‌هایی که توسط رادیو گفت‌وگو به صورت روزانه روی آنتن می‌رود، محل تاکید است.

تولد برنامه«گفت‌وگوی سیاسی»، بنا بر نیاز جامعه به گفت‌وگو برای نیل به پیشرفت، ضرورتی انکارناپذیر بوده و مورد اجماع اندیشمندان سیاسی (فارغ از هرگونه گرایش و سلیقه) است. اما آنچه در مورد آن تفاهمی جامع صورت نگرفته، الگویی برای پرداخت به این ضرورت است. رادیو گفت‌وگو با تاکید بر این ضرورت، گام نخست را برداشته و در این سال‌ها نشان داده که از ورود به مباحث چالشی هراسی ندارد.

رادیو گفت‌وگو نشان داد که از طریق برنامه «گفت‌وگوی سیاسی»، با دعوت از سلایق متضاد سیاسی در جامعه و بیان مواضع و دیدگاه‌های احزاب و جریانات سیاسی گوناگون هراسی ندارد. در این بستر، با این درک که روایت اول در جنگ روایت‌ها رسالت اصلی رسانه است، رادیو گفت‌وگو نشان داد که هوشمندی‌های لازم برای حضوری کارآمد در سپهر رسانه‌ای کشور را دارد. رادیو گفت‌وگو با استقبال از بازخوانی عملکرد خود و به نوعی خودانتقادی توانست از چالش روزمرگی و عدم جذابیت، عبوری موفقیت‌آمیز داشته باشد.

نسبت خودانتقادی و گوش‌سپردن به انتقادهای دلسوزانه اگر با تقابل مدیران رسانه‌ای همراه نشود و به جای آن با تعامل همراه باشد، زمینه‌ساز تقویت عملکرد رسانه‌ای است. با اعلام نظر به آنچه به طور خلاصه بیان شد، پیشنهاد می‌شود تصمیم‌گیران این رسانه با نهایت وسواس نسبت به افق‌گشایی در مولفه‌های تقویت‌کننده کارآمدی برنامه گفت‌وگوی سیاسی گام بردارند. الزامات محتوایی و شکلی این برنامه بایستی مورد بازخوانی قرار گرفته و شاخص‌های این تغییر و تحول نسبت به رقبای رادیویی و همچنین رقبای سیاسی گفتمان اسلامی تعریف شود.

توفیق تمامی دست‌اندرکاران این برنامه که افتخار آشنایی با آنها را در سال‌های اخیر داشته‌ام را از درگاه خداوند مهربان درخواست دارم.