سیلاب اشک در «ماراکانا»

یعنی از سال 1938 تا 1950. این بار برزیل میزبان بود و 13تیم از سه کنفدراسیون که در این جام حضور داشتند. آسیا و آفریقا هم تیمی نفرستادند.اروگوئه که در دو جام‌جهانی قبلی به دلیل میزبانی اروپایی قهر کرده بود این بار به جام برگشت. 
فرمول این دوره از رقابت‌ها بسیار جالب بود، به این ترتیب که مرحله نیمه‌پایانی یا حذفی نداشت و تیم‌های برتر هر گروه دوباره به صورت دوره‌ای با هم بازی می‌کردند تا دو تیمی که بیشترین امتیاز را دارند در دیدار پایانی مقابل هم قرار بگیرند. 
اتفاق مهم این جام ساخت ورزشگاه 200هزار نفری ماراکانا در یکی از محلات فقیرنشین شهر ریودوژانیرو بود. اتفاقات تراژیک هم در همین ورزشگاه غول پیکر رخ داد. جایی که برزیل و اروگوئه در حضور 173هزار و 850تماشاگر برگزار کننده پرتماشاگرترین فینال تاریخ ادوار جام‌جهانی تا به امروز بودند.
 برزیلی ها برای قهرمانی فقط به یک امتیاز نیاز داشتند اما اروگوئه باید در برابر میزبان پیروز می‌شد تا با کسب دو امتیاز بازی نهایی قهرمان جام 1950 شود. همین اتفاق هم افتاد، آن‌هم در شرایطی که برزیل با گل دقیقه 47 فریاکا از حریف پیش بود و هوادارانش داشتند سرود قهرمانی می‌خواندند. 
«شیافینو» در دقیقه 66 گل مساوی اروگوئه را زد و سپس لحظه مرگبار دقیقه 85 از راه رسید؛ زمانی که «گیجیا» با یک شلیک محکم توپ را به طاق دروازه برزیلی‌ها چسباند. اروگوئه برای دومین بار قهرمان جا‌م‌جهانی شد تا سیلاب اشک در «ماراکانا »سرازیر شود. اشک‌های تاریخی ماراکانا هرگز از دل تاریخ فوتبال جهان پاک نمی‌شود. ژنرال «گاسپار»، دیکتاتور برزیلی چند ماه بعد از ناکامی برزیل درفتح جام‌جهانی از قدرت برکنار شد. 

منبع: ضمیمه جام22 روزنامه جام‌جم