داستان‌هایی که مخاطبش را نیش می‌زند و همراه می‌کند

سیروس همتی بازیگر، نویسنده و کارگردان تئاتر است که در سال‌های اخیر بیش از هر چیز او را در صحنه تئاتر و تلویزیون و با نقش‌هایی طنزآمیز و گاه جدی دیده‌ایم. بازیگری که همواره احساسات مخاطبانش را با حرکاتی ظریف در مرز میان شوخی و جدی تحت تاثیر قرار داده است و آنها را به داستان و شیوه روایت خود وابسته کرده است.
کتاب یزله نیز بیش از هر چیز وامدار همین شیوه روایت است. زبان و موقعیت‌هایی طنزآمیز که در پس خود بسیار تلخ و عبرت‌آموز و محل تامل جدی است. طنز در روایت داستانی همتی موضوعی نه جاری در کلمات و ساختار روایت که جاری در موقعیتی است که داستان در آن رخ می‌دهد. همتی تلخی‌ها و سیاهی‌های پیرامونش را با لبخندی البته تلخ بازگو می‌کند و همین مسأله مخاطب را هم از منظر شیرینی روایت و هم از منظر مواجهه با پاره‌ای از واقعیت‌های پیرامونش به سوی خود می‌خواند.
همتی در داستان کوتاه پایبند به نگارش به همراه جمله‌هایی بسیار کوتاه است. گویی سریع و قاطع و تاثیرگذار با کلماتش مخاطبش را نیش می‌زند و او را افسون‌شده با خود همراه می‌کند.
نوع بهره‌مندی او از عبارات و جملات، یادآور تجربه‌هایش در ساخت موقعیت‌ و دیالوگ در نمایشنامه‌ است. به همین دلیل است که او در این داستان‌‌نویسی نیز بدون حاشیه‌سازی و بدون ورود به فضاسازی‌های رایج زبانی در داستان کوتاه، مستقیم و از دل ماوقع به روایت می‌پردازد و مخاطبش را همچون نمایشنامه‌هایش به کشف رمز در میان کلمات کوتاه و رازآلود و البته طنز آلود خود می‌خواند.
داستان‌های کوتاه همتی در مجموعه یزله مانند سایر کارهای داستانی وی به‌شدت تصویری و قابل لمس هستند و شیوه روایی حاکم بر روایت این داستان‌ها به‌گونه‌ای است که مخاطب می‌تواند با وضوح بالا بخش‌های قابل توجهی از داستان را پیش چشم‌هایش مشاهده و خود را به‌عنوان یکی از عناصر صحنه آن رویداد در معرض قضاوت درباره آنها قرار دهد و با آن همذات‌پنداری کند.
موقعیت‌های داستانی هم به‌طور عمده از سوی همتی بسیار ساده و در عین حال هوشمندانه انتخاب شده‌است و البته همین بهانه‌های ساده، همواره با یک نتیجه عجیب، مخاطبش را به سمت کشف یک آن و لحظه خاص در خود و روابط و رفتارهای خود دعوت می‌کند.

منبع: ضمیمه قفسه روزنامه جام‌جم