غرب، قدرت تحمیل الگوهای خود به ایران را ندارد

در این‌خصوص گفت‌و‌گویی با دکتر دینا سلیمان، استاد دانشگاه روابط بین‌الملل دانشگاه باندونگ اندونزی صورت داده‌ایم. این گفت‌و‌گو از طریق رایزنی فرهنگی جمهوری اسلامی ایران در جاکارتا صورت گرفته است:

جمهوری اسلامی ایران در اقدامی غیرقانونی، با لابی آمریکا و کشورهای غربی از جمله انگلیس و فرانسه از کمیسیون زنان سازمان ملل متحد اخراج شد. این درحالی است که واشنگتن، لندن و پاریس در کنار دیگر بازیگران غربی ناقضین محرز حقوق‌بشر و حقوق زنان محسوب می‌شوند. این تناقض را چگونه تحلیل می‌کنید؟

در این‌خصوص بهتر است مروری بر ادعای مقامات غربی داشته باشیم. آنها مدعی هستند که اعتراضات مسالمت‌آمیز در ایران سرکوب می‌شود. آیا درست است که آنچه ایران انجام می‌دهد، سرکوب اعتراضات مسالمت‌آمیز است؟ آیا اقدام در آنجا واقعا یک اعتراض مسالمت‌آمیز بود؟ آیا ویدئوهای زیادی وجود ندارد که نشان دهد معترضان یا تظاهرکنندگانی که در ایران دست به اقداماتی زدند، مرتکب خشونت شدند؛ اماکن عمومی را ویران کردند و حتی چندین افسر پلیس را کشتند؟ آیا در کشورهای غربی، مثلا در خود آمریکا، فرانسه یا انگلیس، وقتی تظاهرات هرج و مرج مانند این وجود دارد، پلیس فقط سکوت می‌کند؟البته که نه، مثلا اگر تظاهرات «جان سیاهپوستان مهم است» در آمریکا را مثال بزنیم، ویدئوهای زیادی وجود دارد که نشان می‌دهد چگونه پلیس علیه تظاهرکنندگان از خشونت استفاده می‌کند. حتی به عنوان مثال آنها را کتک می‌زند و گاز اشک‌آور یا گلوله‌های لاستیکی به آنها شلیک می‌کند. همچنین فیلم‌هایی وجود دارد که نشان می‌دهد پلیسی زن معترضی را با فلز مورد ضرب و شتم قرار می‌دهد و حتی زنان را به بدترین نحو با لگد می‌زند.

مقامات غربی در جریان اتهام‌زنی‌های مکرری که علیه ایران صورت داده‌اند، ایران را به نقض حقوق زنان و اعمال تبعیض جنسیتی متهم ساخته‌اند. نظر شما در این‌خصوص چیست؟

غربی‌ها در این‌خصوص به مؤلفه‌هایی استناد کرده‌اند که اساسا منطقی نیست. سوالی که اتفاقا باید از غربی‌ها پرسیده شود این است که آیا استاندارد حقوق‌بشر به آزادی زنان برای لباس پوشیدن اشاره دارد؟ آیا معیار نقض حقوق زنان، استفاده از حجاب است؟ برای پاسخ به این مساله باید به ارزش‌ها برگردیم. در حال حاضر جنگ بین ارزش‌ها وجود دارد. غرب همواره ارزش‌های لیبرالی خود را نه فقط به جهان اسلام، بلکه به تمام جهان تحمیل کرده است. هدف این است یک ارزش واحد را در سراسر جهان به نمایش بگذارند تا کشورهای این دنیا تحت سلطه یا وسواس قدرت‌های غربی باشند. این را یک پروفسور آمریکایی به نام جان میرشایمر بیان کرد اما واقعیت این است که همه ملت‌ها در این جهان نمی‌خواهند ارزش‌های لیبرالیسم تحمیلی غرب را بپذیرند، زیرا هر ملتی ارزش‌های خاص خود را دارد. مثلا در مورد حقوق‌بشر، خود اندونزی قطعا از حقوق‌بشر حمایت می‌کند اما اگر دگرباشان جنسی وجود داشته باشند که آشکارا اقدامات خود را انجام دهند، اقدامات خود را ترویج کنند، آیا ما اندونزیایی‌ها این را می‌پذیریم؟ نه، زیرا این برخلاف ارزش‌هایی است که ما به آن پایبند هستیم.

تلاش آمریکا برای حمایت از اخراج ایران از کمیسیون زنان سازمان ملل متحد، بخشی از اقدامات غرب علیه نظام جمهوری اسلامی به نام دفاع از حقوق‌بشر زنان در ایران است. آیا آمریکا و کشورهای اروپایی اساسا صلاحیت اظهارنظر درخصوص مسأله حقوق‌بشر و حقوق زنان در دیگر نقاط جهان را دارا هستند؟

اگر داده‌های مختلف را بخوانیم، قضیه برعکس ادعای مقامات غربی است. از هر سه زن یک نفر یا ۳۵ درصد از زنان در آمریکا، تجاوز جنسی یا خشونت فیزیکی را تجربه کرده‌اند. پس از آن موارد بسیاری از خشونت پلیس علیه زنان احصا شده است. بنابراین، این فقط اتهامات مبتنی بر «گفته می‌شود» نیست که قابل تأیید نباشد. به عنوان مثال، اخیرا در سپتامبر ۲۰۲۲، پلیس نیویورک در فیلمی در حال ضربه زدن به صورت یک دختر ۱۹ ساله به نام تامانی کرام (Tamani Crum) ضبط شد. به غیر از کتک زدن، او را هم به زمین کوبیدند. سپس واشنگتن‌پست نوشت که بین سال‌های ۲۰۱۵ تا ۲۰۲۰ پلیس در آمریکا ۲۵۰ زن را کشته است. بنابراین سؤال مهم این است که معیار حمایت از حقوق‌بشر برای زنان چیست؟ ایا تحصیلات، خدمات بهداشتی، فرصت‌های شغلی یا حفاظت در محیط کار است؟ همه اینها به‌سادگی نادیده گرفته می‌شوند و ما فقط مشغول رسیدگی به این‌که این زن با حجاب هست یا نیست، هستیم. اگر همه این پارامترها در نظر گرفته شود، آن‌گاه می‌توانیم در ارزیابی وضعیت زنان در یک کشور منصف باشیم. فراتر از آن، آماری که درخصوص وضعیت اسفبار زنان درغرب وجود دارد، به‌وضوح نشان می‌دهدکه بانیان این وضعیت، صلاحیت سخن گفتن از حقوق زنان را ندارند.

روزنامه جام جم