عصر نفرت

چنانچه ذکر آن رفت، رضاشاه را می‌توان در دو حوزه به بررسی و تحلیل نشست استبداد و دیکتاتوری در دوره سلطنت وی و همچنین دین‌ستیزی آشکار به امر اربابان خارجی! سوء‌ظن و بدبینی نسبت به اطرافیان و بی‌حرمتی، فحاشی و بی‌سوادی از ویژگی‌های شخصیتی رضاخان بود و این ویژگی‌ها در دوره سلطنت نامبرده خود را به عیان نشان داد.

اسدا...علم جایی در خاطراتش می‌گوید که رضاخان چیزی حدود ۲۰میلیون دلار هنگام خروجش از ایران برای محمدرضا به ارث گذاشت. اما کارشناسان معتقدند که میراث رضا پهلوی برای پسرش، چیزی بیشتر از این حرف‌ها بوده است.

رسم وطن‌فروشی

شاید وقتی نام سلسله قاجار را به یاد می‌آوریم، بذل و بخشش‌های پادشاهان آن دوره به یادمان می‌آید. اما این پایان ماجرا نبود. سلسله پهلوی، نخستین طبقه از حاکمانی بود که در تاریخ معاصر ایران با حمایت خارجی‌ها بر سر کار آمد. حکایت بذل و بخشش‌های پهلوی چیزی نیست که در این نوشته کوتاه بگنجد.

در یک فقره فساد، در جشن هنر شیراز برای یک ویولن‌زن، ۲۰۰ هزار تومان معادل ۳۰ سال حقوق یک کارگر در سال ۵۶ پرداخت شده است. شاید برخی از بخشش بحرین توسط شاه مخلوع تا حدودی اطلاع داشته باشند اما این تنها بخشش رژیم گذشته نبوده و شاهان پهلوی بخش‌های زیادی از خاک وطن را بدون هیچ جنگی و صرفا به خاطر خوش‌خدمتی به بیگانگان دادند.

شجاع‌الدین شفا؛ شاه‌دوست خوشگذران

شجاع‌الدین شفا را کمتر کسی می‌شناسد. تحصیلات عالیه او در بیروت و پاریس انجام گرفته بود و در ظاهر خودش را مترجم آثار ادبی و سیاسی می‌دانست. در ایران سرمقاله می‌نوشت، حزب راه می‌انداخت و کتابخانه تاسیس می‌کرد؛ اما در پشت این نقاب‌ها، چهره مرموزی بود که سازنده فکر برای شاه و حکومتش بود.

او تلاش می‌کرد ریشه خاندان پهلوی را به تاریخ اساطیری پیوند بزند، به همین دلیل به شاه پیشنهاد برگزاری جشن‌های ۲۵۰۰ ساله را داد. جشن‌هایی که میلیون‌ها دلار خرج روی دست ملت فقیر ایران گذاشت.

شفا متن سخنرانی شاه در کنار آرامگاه کوروش را نوشت و شاه آن را خواند: کوروش، شاه شاهان! من شاه ایران‌زمین‌ام، آسوده بخواب، ما بیداریم! حتی او در سال ۵۴ پیشنهاد داد تقویم ایران که شمسی بود به تقویم شاهنشاهی تغییر یابد.

شفا اما پس از پیروزی انقلاب از ایران فرار کرد و به آمریکا رفت. او در نظر ساواک فردی عیاش، خوشگذران و بی‌قید معرفی شده است. شفا در آمریکا در حالی مرد که هیچ‌کس به مراسم مرگش نرفت و از او تجلیل نکرد.