عبور از نگاه ارتجاعی برای آینده ایران

روز گذشته رهبر انقلاب درباره «نگاه ارتجاعی» گفتند با نگاه ارتجاعی به ضعف‌ها، این‌گونه نتیجه گرفته می‌شود که فایده‌ای ندارد و نمی‌شود کاری کرد. بنابراین باید دست روی دست بگذاریم یا نق بزنیم و ضعف‌ها را با صدای بلند مطرح کنیم و حتی مثل برخی‌ها اصل انقلاب و جمهوری اسلامی را انکار کنیم.

با توجه به طرح این نکته از سوی رهبر انقلاب باید توجه داشت آنچه می‌تواند به ملت ما هویت ببخشد و شأنیت او را احیا کند، پیدا کردن راه‌حل‌ها با رجوع به توانمندی‌های ملی است و این مسیر می‌تواند ضمن هویت بخشی به ملت، استقلال حقیقی را هم برای کشورمان رقم بزند.

جامعه‌ای که سال‌ها خارج از اختیار و اداره خود بوده و اجازه دخالت در امورش را نداشته است، طبیعتا در دوره‌ای که می‌خواهد کشور را براساس توانمندی‌ها و قابلیت‌های ملی حل و فصل کند، دچار ضعف‌هایی هم خواهد بود اما نکته مهم این است که در مواجهه با این ضعف‌ها چه رویکردی داشته باشیم، لذا به نظر بنده دو رویکرد می‌توانیم در این زمینه اتخاذ کنیم.

یک رویکرد این است که قابلیت‌های داخلی را زیر سؤال ببریم و این تلقی را ایجاد کنیم که ما نمی‌توانیم متکی بر قابلیت‌های ملی در مسیر پیشرفت جامعه کار کنیم.

این در حالی است که باید بکوشیم ضعف‌ها را هوشمندانه و با نهایت درایت حل کنیم و این باور را زیر سؤال نبریم، چراکه ما نه‌فقط حل مشکلات را در درون ظرفیت‌های خود می‌توانیم برطرف کنیم بلکه تنها راه همین است.

حتی اگر دیگران بتوانند برای ما دستاوردی داشته باشند این موضوع قطعا منجر به احیای شخصیت ملت ایران نخواهد شد. بنابراین اگر این مسیر را قبول داریم باید نسبت به ضعف‌ها برخورد هوشمندانه و سنجیده داشته باشیم به‌نوعی که مواجهه با ضعف‌ها هرگز منجر به اضطراب و ناامیدی نشود بلکه بر عکس باید باور داشته باشیم ما می‌توانیم مشکلات را با اتکا به توانمندی‌های داخلی حل و فصل کنیم، چراکه اگر آمادگی پذیرش ضعف‌ها را نداشته باشیم مجدد دچار مشکل خواهیم شد.

بنابراین هرگز نباید اجازه دهیم بدخواهان استقلال در کشور این باور را به وجود آورند که چون ضعفی در کشور وجود دارد پس به معنای آن است که قابلیت‌های کشور کاملا محک خورده است، این گزاره حتما اشتباه است ، زیرا ما هنوز بسیاری از قابلیت‌های خود را آن‌گونه که باید به صحنه بیاوریم و از آن بهره‌برداری کنیم، انجام نداده‌ایم و علت عمده آن هم ناشی از عدم باور بسیاری از دست‌اندرکاران و مسئولان گذشته بوده که سبب شده تفکر «ما می‌توانیم» آنچنان که باید و شاید در صحنه عمل تبلور پیدا نکند.