روح هم نیاز به غذا دارد

غذاى روح البته از جنس گندم و برنج و روغن نیست، غذاى روح علم، عشق، امید و ایمان است. اشتباه اصلى فرزند آدم که در جست‌وجوى سعادت، جان به لب رسانده همین است که تشنگى و احتیاج روح را مى‌خواهد با سیر کردن جسم و بدن تأمین کند، یعنى به جست‌وجوى امری محال است. درست مثل این است که یک نفر گرسنه باشد و براى سیرشدن او به یک نفر دیگر نان بدهیم. قرآن‌کریم مى فرماید:
 آیا آن کس که مرده بود و ما او را زنده گردانیدیم و براى او نورى قرار دادیم که با آن نور در میان مردم راه مى‌رود و با آنها معاشرت مى‌کند، مانند کسى است که در ظلمات به سر مى‌برد و هرگز از آن ظلمات خارج نمى‌شود؟ (سوره انعام آیه 122)

مقصود قرآن از این جمله که «برخى مرده بودند و ما آنها را زنده گرداندیم» این نیست که بدن یک عده مردم مرده بود و از حرکت افتاده‌بود و ما دومرتبه به آن جان دادیم، بلکه مقصود دل‌هاى مرده است که با روح ایمان زنده شده‌است. ایمان عشق، حرارت و امید تولید مى‌کند ولى نه عشق مجازى، بلکه عشق حقیقى؛ یعنى عشق به مبدأ کل عالم که معدن خیرات و منبع همه جمال‌ها، زیبایی‌ها و کمال‌هاست. / حکمت‌ها و اندرزها، جلد 2، ص 150-148

منبع: ضمیمه چاردیواری روزنامه جام‌جم