فرهنگ عذرخواهی، جوانه زد

اصلا دعواهای فوتبالی یک کنار و اظهارنظرهای بی سروته و البته غیرمنطقی هم یک کنار. همین اظهارنظرهای «مورددار» را می‌توان به دسته‌های گوناگونی تقسیم کرد. مثلا می‌توان طیف خیلی شدید، شدید، متوسط، ملایم و بسیار کم را برای آن در نظر گرفت. این اظهارنظر در اکثر موارد به چیزی به نام «عذرخواهی» ختم نمی‌شود زیرا این موضوع در فوتبال ایران محلی از اعراب ندارد. اما برخی هم هستند که متوجه اهمیت «عذرخواهی» شده‌اند. حالا فرقی ندارد آبی باشند یا قرمز و یا هر رنگ دیگری در فوتبال ایران.

آندو: کم‌تجربگی کردم
آندرانیک تیموریان یکی از موجه‌ترین فوتبالیست‌های ایران است؛ چه زمانی که لژیونر بود و چه زمانی که در ترکیب استقلال نزد هواداران محبوبیت زیادی داشت و در جام‌جهانی به میدان رفت. او که به تازگی به عنوان دستیار جدید امیر قلعه‌نویی در تیم‌ملی فوتبال ایران انتخاب شده تا فصل جدیدی در زندگی فوتبالی‌اش آغاز شود در همین ابتدای کار اشتباه خطرناکی انجام داد. او بعد از برتری یک گله پرسپولیس مقابل استقلال در دربی شماره ۱۰۰ابراز امیدواری کرد که تیم استقلال به موفقیت و قهرمانی برسد. بلافاصله بعد از این اظهارنظر لشکر عظیمی از پرسپولیسی‌ها و غیرپرسپولیسی‌ها بر سر او ریختند که این چه حرفی بود به زبان آوردی و چرا جایگاه خودت را به عنوان مربی تیم‌ملی نمی‌شناسی. البته آندو به سرعت این انتقادها را قبول کرد و اشتباهش را متوجه شد. او در شبکه اجتماعی خود ضمن عذرخواهی نوشت که به عنوان کسی که تازه کار مربیگری را شروع کرده بی‌تجربگی خود را نشان داده و احساساتش بر شخصیت حقوقی‌اش غلبه کرده است. او تاکید کرده آن‌قدر حرفه‌ای هست که برای تیم‌ملی از رنگ‌ها فاصله بگیرد.

بیرو: هواداران استقلال، ببخشید!
یکی از بدترین واکنش‌ها در دربی می‌تواند حرکتی خشونت‌آمیز باشد، دقیقا مانند کاری که علیرضا بیرانوند انجام داد. دستش را بالا آورد و به نشانه بریدن سر زیر گلوی خود گرفت. حتی بعد از مسابقه باشگاه استقلال بابت حرکت دروازه‌بان پرسپولیس به کمیته اخلاق شکایت کرد. خیلی‌ها بعد از او پرسیدند «آقای بیرانوند، این چه حرکتی بود؟». و واقعا هم درست بود. مگر فوتبال و اصلا ورزش و هر رشته ورزشی دیگر جای سر بریدن و خشونت و کری‌های این چنینی است؟ اما بیرانوند که با دست خود تنشی بزرگ ایجاد کرده بود و حاشیه‌های آن را به بدترین شکل ممکن به چشم دید سعی کرد بعد از آن اشتباه عاقلانه‌ترین کار ممکن را انجام دهد: «عذرخواهی». البته او این عذرخواهی را با آوردن کلمه «ولی» بلافاصله بعد از آن تا حدودی کمرنگ می‌کند اما به هر حال اصل کار یعنی دلجویی را انجام داد. او گفت: «هواداران استقلال ببخشید. ولی واقعا فوتبال با همین چیز‌ها قشنگ است. من هیچ بی‌احترامی به استقلال عزیز و هوادارانش ندارم و می‌دانم که آنها هم مرا دوست دارند، ولی مواقعی هم هست که یک کار‌هایی دست خودمان نیست. همه من را می‌شناسید.»

فرهنگ کمرنگ عذرخواهی
این دو مورد عذرخواهی اخیر، زمانی اهمیت پیدا می‌کند که بدانیم رفتارها و کلمات بسیار بدتر از این در فوتبال ایران رد و بدل شده اما دریغ از یک عذرخواهی ساده یا یک دلجویی مختصر و مفید. در واقع فرهنگ عذرخواهی در فوتبال به‌شدت کمرنگ است و طرفین دعوا یا افرادی که صحبت‌هایی نامربوط، نسنجیده و غیرمنطقی به زبان می‌آورند هرگز ابراز پشیمانی نمی‌کنند. کافی است حداقل تاریخ ۲۲ ساله لیگ‌برتر فوتبال ایران را در نظر بگیرید تا متوجه شوید تعداد عذرخواهی‌های جماعت فوتبالی حتی به تعداد انگشتان یک دست هم نمی‌رسد.